A Deal with the Devil {GW15 Winner}

Κεφάλαιο 12

It's getting sad, getting dark, I will not remain.

- Aniket More

Κιρκ Φόρμαν:

Το Κενό, 21 Φεβρουαρίου 2013:

«Κιρκ;» η φωνή ήταν λεπτή, γυναικεία με μια μουσική χροιά στον τόνο της που έκανε τα γαλάζια μάτια του να ανοίξουν ξαφνιασμένα. Η φωνή κόπηκε στον αέρα καθώς την παρέσυρε το δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι, χάθηκε στο θρόισμα των φύλλων και στους ήχους του τρεχούμενου κρυστάλλινου νερού καθώς έπεφτε από το χείλος του καταρράκτη προς τα στάσιμα ύδατα της λίμνης που απλωνόταν μπροστά τους. 

   Ο Κρικ ήταν πεσμένος στο έδαφος, γόνατα λυγισμένα από κάτω του και με το πρόσωπο πιεσμένο στο χώμα. Μπορούσε να νιώσει το βρεγμένο χορτάρι να χαϊδεύει σχεδόν αισθησιακά το μάγουλο του καθώς ανασηκωνόταν με αργές κινήσεις, οι μυς των χεριών του παραπονέθηκαν καθώς τοποθετούσε τις ανοιχτές του παλάμες στο βρεγμένο χώμα για να στηρίξει το βάρος του. Εισέπνευσε προσεκτικά γευόμενος την γλυκιά ατμόσφαιρα που τον περιέβαλλε.

«Θεέ μου, είσαι καλά;» άκουσε τη γυναικεία φωνή και αυτή τη φορά κατάφερε να ανασηκώσει το βλέμμα του ψάχνοντας για τον πομπό της. 

   Ένα χέρι στο μάγουλο του, δυο λεπτά δάχτυλα στο πιγούνι του κατεύθυναν τα γαλάζια μάτια του προς τη γυναικεία φιγούρα που γονάτιζε μπροστά του. Μαύρα μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση της πλάτης της, πράσινα καλοκαιρινά ρούχα και λεπτά κόκκινα χείλη σχηματισμένα σε ένα μορφασμό ανησυχίας. Η καρδιά του Κιρκ άφησε έναν μικρό τρομαγμένο χτύπο στο θέαμα καθώς ένα ζεστό συναίσθημα απλωνόταν σε όλη του την ύπαρξη, η θέα της κοπέλας επανέφερε ξεχασμένες αναμνήσεις στον κουρασμένο εγκέφαλο του. Τα δάχτυλα στο πιγούνι του κάλυψαν το μάγουλα του και ύστερα ένιωσε ένα χέρι στους ώμους του να τον τραβάει σε μια ζεστή αγκαλιά ξεχασμένη στο χρόνο. Σε μια ανάμνηση που έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά στα έκπληκτα μάτια του και για μια στιγμή ήταν πάλι δέκα χρόνων. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου βρισκόταν πάλι με τη μητέρα του στο εξοχικό τους, δίπλα στον καταρράκτη που σηματοδοτούσε την αρχή του δάσους έξω από το σπίτι του θείου του.

«Νόμιζα πως χτύπησες, Κιρκ. Μάθε να σκέφτεσαι πριν κάνεις βλακείες, Θεέ μου. Δεν ξέρεις πόσο με τρομοκράτησες.» ψιθύρισε η γυναίκα στο αυτί του ανασαίνοντας βαριά και εκείνος, απόλυτα προβληματισμένος, τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση της προσφέροντας της την σιγουριά της αγκαλιάς του. "Συγνώμη, μαμά." ήθελε να πει "Δεν θα φύγω από το σπίτι χωρίς να ρωτήσω ξανά." ήθελε να τη διαβεβαιώσει αλλά δεν ήξερε το λόγο. Οι λέξεις κρέμονταν από τα χείλη του αλλά ο εγκέφαλος του αδυνατούσε να κατανοήσει το λόγο για τον οποίο βρισκόταν ξανά με τη μητέρα του, το λόγο για τον οποίον ζούσε ξανά παλιές αναμνήσεις.