A Deal with the Devil {GW15 Winner}

Κεφάλαιο 9

"The boundaries which divide Life from Death are at best shadowy and vague. Who shall say where the one ends, and where the other begins?"

 - Edgar Allan Poe

Άλις Μπλακ:

Ψυχιατρική Κλινική Χόφμαν, 20 Φεβρουαρίου 2013:

   Τα δάχτυλα της είχαν τυλιχτεί γύρω από το μπράτσο του Κιρκ σαν να προσπαθούσε να βρει στο άγγιγμα του όλη την υποστήριξη που χρειαζόταν απλά για να συνεχίσει. Το σώμα της πονούσε, οι τρύπες από τις ενέσεις στα χέρια της έτσουζαν και οι καρποί της στο σημείο όπου ήταν δεμένοι πριν από λίγο, έκαιγαν. Και η Άλις υπέφερε καθώς προσπαθούσε να μείνει όρθια, να μείνει εκεί. Σε ένα εκεί όπου βρίσκονταν σε θανάσιμο κίνδυνο καθώς ο άντρας με τον ασύρματο τους έριχνε φονικά βλέμματα. Και η Άλις υπέφερε γιατί το μυαλό της ήθελε απλά να ξεχαστεί, να βουλιάξει στην ανυπαρξία που το κύκλωνε τόση ώρα. Υπέφερε γιατί ήθελε απλά να αφεθεί και δεν μπορούσε γιατί τα 'έπρεπε' που της είχαν θέσει γέμιζαν το κεφάλι της και της θύμιζαν ποια ήταν και τι έπρεπε να κάνει. 

   Έπρεπε να πολεμήσει.

   Έπρεπε να το σκάσει

   Έπρεπε να ζήσει

   Έπρεπε να σώσει τον Κιρκ

   Είναι η τελευταία μου ελπίδα, σκέφτηκε καθώς ο ξένος άντρας με το μελανιασμένο πρόσωπο έκανε ένα ασταθή βήμα προς το μέρος τους. Κρατούσε έναν ασύρματο σφιχτά στην παλάμη του και η Άλις μπορούσε μέσα στη θολούρα της να καταλάβει πως θα έρχονταν και άλλοι. Σύντομα τα υπόγεια θα γέμιζαν γιατρούς, νοσοκόμους, όλα τα τέρατα που την είχαν παγιδέψει εκεί μέσα, όλα αυτά τα πλάσματα που έμοιαζαν να είχαν ταξιδέψει κατευθείαν από την κόλαση μαζί με τα σατανικά τους σχέδια. Και για μια στιγμή, έτσι όπως υπέφερε, η Άλις μπορούσε να καταλάβει την Άλλη. Μπορούσε να καταλάβει γιατί έκανε όσα έκανε, ποια ήταν η ιδέα πίσω από το σχέδιο της αλλά μπορούσε επίσης να καταλάβει για ποιο λόγο έπρεπε να την σταματήσει.

   Και ο μόνος τρόπος να τη σταματήσω είναι να φύγω από εδώ, να φύγουμε από εδώ.

   Ο Κιρκ πρέπει να σκεφτόταν το ίδιο αν και δεν ήξερε για την Άλλη, δεν θα μπορούσε να ξέρει για την Άλλη (όπως δεν ήξερε και για αυτούς, τους γιατρούς, για το σχέδιο που ζούσε μέσα στους τοίχους της κλινικής, τη συμφωνία που είχε γίνει με το διάβολο). Τον ένιωσε να τυλίγει το χέρι του γύρω της σαν να προσπαθούσε να την προστατέψει από τους εχθρούς της, από τον κόσμο ολόκληρο, αλλά η ΆΛις ήταν γρήγορη. Ήταν καλή, από τους καλύτερους και τα δικά της χέρια δεν έψαξαν για υποστήριξη αλλά για τη λαβή του όπλου που ήξερε πως είχε. Ήξερε πως το είχε κλέψει από τον φρουρό και πως τώρα βρισκόταν μέσα στην τσέπη του και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης την έκανε να απλώσει το χέρι της κατευθείαν προς αυτό.