SÜKUNET

2. Bölüm: Görev Bitti

Daha çok geçiş bölümü gibi olsa da zevkle okumanız dileğiyle.

☆☆☆

Hayat zorlukların, mağlubiyetlerin içinde boğuştuğumuz bir döngüden ibaretti.
Tercihler ise mücadelemize yön veren yegane şeyler.

Benim yaşadığım zorluklar kaybetmekti. Kaybetmek, kaybetmek ve kaybetmek.

Ama ne olursa olsun hayatım boyunca mücadele etmiştim. Tercihim ise, bu mücadelemin en güzel nedeniydi.

İlkin annemi, babama karşı yapılan bir suikast girişiminde kaybettiğim zaman en büyük zorluğu yaşamıştım.

Annesizlik zordu. Çünkü sizi en çok seven insanı, en çok sevdiğiniz insanı sadece bir nefesle kaybediyorsunuz. Onsuzluk her geçen gün daha da zorlaşıyordu.

Yıllar sonra, babamın görevinin bitmediği haftalar sonunda kanlar içinde dönüp çok sürmeden gözlerimin önünde can verdiğini görmüştüm. Hayatım, daha da çekilmez bir hal almıştı.

Babasızlık zordu. Çünkü en büyük dayanağınız, sırtınızı yaslayıp güvenle gözlerinizi yumduğunuz o koca çınar yoktu artık. Tek başınıza mücadele etmek zorunda kalıyordunuz hayatla.

Daha sonra da gözlerimin önünde can veren silah arkadaşlarım olmuştu. Hiç tanımadığım halde sırtımı dayamaktan asla çekinmediğim silah arkadaşlarımı kaybettiğim de oldu. Öyle zamanlar, içimdeki acıyı daha da perçinliyordu.

Zordu. Kimseyle konuşamamak, kimseyi sevmeye, sevilmeye bile zaman ayıramamak zordu.
İnsanlar bir şekilde yolunu buluyordu, güzel bir yaşam sürdürüyordu ama siz, bir ateş çemberinin içinde tek gözünüz kapalı şekilde uyumaya, günlerce aç kalmaya veyahut insanlardan uzakta, namlunun ucunda olmaya alışmak zorundaydınız.

En kötüsü de, mezarı dahi olsa sevdiklerinizden ve onların emanetlerinden uzakta olmaktı.
Onlarla konuşamamak, yanlarında olamamak, hasret giderememek zordu işte.

Ama öncesinde de dediğim gibi mücadele etmek zorundaydım.

Babamın bana emanet ettiği iki şey vardı elime kanlarının bulaştığı o gün.

Şehadetinin hemen öncesinde kurmuştu o cümleyi. Unutmam mümkün değildi zaten.

'Sana iki şey emanet ediyorum kızım... Önce vatanın...' demiş sonra da kesik kesik nefeslerinin arasında fısıltıyla devam etmişti.
'Sonra kardeşin.'

Hemen sonrasında da şehadet getirip gülümsemişti.
O, babamı son görüşüm değildi fakat zihnimin en önemli yerine yerleşmişti o anlar. Çünkü son defa duymuştum sesini, son defa görmüştüm gülümsediğini.

Son görüşüm, üstüne bayrağın örtüldüğü andı.

Söz vermiştim babama şehitliğe gömüldüğü gün.

'Önce vatanım, sonra Can'ım baba.' diyerek en uzun soluklu ağlamamı başlatmıştım.

Zaman geçti, ben büyüdüm, kardeşim Can büyüdü. Ben vatan toprağı diyerek sürdürdüm hayatımı, kardeşim vatan insanı diyerek...

Aylar evvel yıllık iznini kullanıp yanıma geldiğinde, evden ayrılmadan önce ona gülümsemiş ve beklememesini söylemiştim. 'Ben giderim, sen nice çocuğa beni anlatarak yaşatırsın. Kaybetmekten korkma, kaybettiğin şey sadece ablan olur.' demiştim.