HEAVEN BE WITH YOU

HBWY 4

I was stunned of his confession. I don't know how to concede to it.

"What did you just say?"

I heard it clearly, pero hindi lang talaga kaya iproseso ng aking utak ang sinabi niya. That's why, I asked him to repeat it.

"Mahal kita...not just as friend but it's more than that, Soraya.”

"Marcus..."

"I won't pressure you," tipid siya ngumiti.  "I understand if you can’t reciprocate my feelings towards you. Gusto ko lang na man ‘to sabihin sa ‘yo, ang hirap kasi itago pa.”

I stared at him.

"I’m sorry, Marcus. But, only friendship I can offer to you...at hanggang do'n lang ‘yon.”

Tumatango-tango siya, sinasabi naiintindihan niya ako.

Tinalikuran ko na siya. I hurriedly run towards our house. Hindi ko maintindihan ang aking sarili. Bigla gumuhit ng ngiti ang aking mga labi. Ano ba talaga ang nararamdaman ko sa kaniya? Kaibigan lang ba?

Naguguluhan rin ako sa aking damdamin. Hindi rin ako sure kung pareho ang nararamdaman namin.

I went inside the house. Naabutan ko nakaupo si Tatay na nakaupo sa stool, habang may hawak na diyaryo.

Napalingon siya sa aking direksyon nang maramdaman niya ang aking presensiya.

"Soraya, kanina ka pa ba diyan?"

"Kakarating ko lang po," magalang na tugon ko.

"Saan ka nanggaling?" I can see concern on Tatay's eyes. Is it even real? "Nawala ka sa bodega kagabi. Saan ka natulog?"

"Kila Marcus po, tinulungan niya ako makalabas kagabi at dinala sa kanilang bahay po.”

"What? Natulog ka kina Marcus," bigla bulalas ni Eva. "Ano ginawa niyo kagabi?"

I looked at her. It seems like she's accusing me that I and Marcus did something heinous last night.

"Ano ba ang pinupunto mo, Eva?"

"Imposible wala nangyari,” pagak siya tunawa. “Babae at lalaki magkasama sa iisa bahay, kayo lang dalawa."

"Tigilan mo na nga ang ganiyan pag-iisip mo. 'Wag mo ako itulad sa 'yo. Kung ano man ang iniisip mo, hindi ko iyon magagawa..."

"Talaga lang huh!"

"Tigilan niyo na 'yan," suway sa amin ni Tatay, inilahad niya sa akin ang pera. "Ito ang pera mo, Soraya. Aaminin ko nagkamali ako, pasensya na. Nahulog lang pala ang pera ko sa aking wallet."

Tinanggap ko ang pera, at tipid na ngumiti. Nakakapanibago lang dahil ito ang una beses na humingi ng pasensya si Tatay, at naging mahinahon siya sa akin.

Nagpaalam ako kay Tatay upang tumungo sa aming kwarto ni Eva. Oo, iisa lamang ang kwarto namin. Double deck ang higaan rito, si Eva ang nasa ibaba, samantala ako na man sa itaas. Hindi na man kalakihan ang bahay namin. May dalawa kwarto lamang ito, ang isa ay in-okupa nina Tatay at Nanay.