HEAVEN BE WITH YOU

HBWY 14

The 7th birthday of youngest daughter of Mr. and Mrs. Monroe were held at La ZAM Hotel.

"Now, let's all welcome the celebrant" the host spoken. "Ava Monroe"

The little girl in her rosy Cinderella gown inspired were slowly walks down the stairway. Everyone loud applause were heard in every corner of the event hall.

When the little girl attain the latter platform of the stairway. Her parents lend their hand to escort her to where the magical and huge cake. Then, everyone commenced singing happy birthday to the little girl.

"Happy birthday, baby" The woman greeted to her daughter, and kissed her cheeks. Her dad and brother did the same as well.

"Thank you po" the little girl giggle.

Monroe's family and guests were enjoying the night. Subalit, ilang oras pa lamang ang kanilang pagdiriwang ay napalitan ito gulat at pangamba sa lahat. Due to a surprising blasted of bomb around the event hall. Nataranta ang lahat. All guests instantly headed to the door. Nagtutulukan pa ang iba upang makalabas lamang.

Another bomb was blowed up. Nagdulot ng unti-unti pagkasira sa pader at bubong ng event hall. Dahil malayo sa exit ang pamilya Monroe, nahuli sila. The Monroe family were trapped on the event hall.

"Mommy, I'm scared" mahigpit na yakap ng batang babae sa kaniya ina.

"Don't be scared, princess" The man give a small smile to her daughter. He tried to look for an exit to get out. "Daddy's here. We will get out of here"

Ang kanina dinaanan pinto ng mga tao ay natabunan ng mga nasira pader.

"Dad!"

"Arlon!"

Nabagsakan ng pader si Mr. Monroe kaya napasigaw ang kaniyang asawa at anak na lalaki. Napabitaw bigla si Mrs. Monroe sa yakap na anak, at mabilis na nagtungo sa asawa na ngayon ay wala na malay. Tuloy-tuloy ang pagsibagsakan ng mga pader at bubong.

"Mommy!"

"Ava!" lingon ni Mrs. Monroe sa anak. Napalibutan ng bumagsak na pader ang bata babae at ito ay may kasama pa nagliliyab na apoy.

"Omg. Anak" taranta wika ng ginang. "Zane 'yong kapatid mo"

"Hey, baby listen to Kuya. Don't cry. Diyan ka lang okay"

Sinubukan ni Zane alisin ang nakaharang na kahoy ngunit nahirapan siya dahil sa apoy. At nanlalabo na rin ang kaniyang paningin dahil sa usok, at nahihirapan na siya makahinga.

"Kuya, I can't breathe"

"Just hold on baby. Use your handkerchief and cover it to your mouth"

"Mommy! Kuya!" Tangi iyak na lamang ang nagawa ng bata babae habang pinagmamasdan ang wala malay niya mga magulang at kapatid. Napahawak siya sa kaniyang dibdib. At nagtaas-baba ang kaniyang hininga. Sumabay ang pag-atake ng kaniyang asthma sa usok, kaya hirap na hirap na siya makalanghap ng hangin. Ilang minuto lamang ay nagdilim na ang kaniyang paningin.

Samanatala, mayroon isang lalaki ang naglakas-loob na pumasok sa nasira at nag-aapoy na event hall. Mayroon hinanap na tao. Sa paghahanap ay natagpuan ng kaniyang mga mata ang isang bata babae. Kaya na man mabilis siya tumungo sa kinaroroonan nito, kumuha muna siya ng panangga sa apoy, at kahit na nagliliyab sa init ay buo lakas niya inalis ang nakaharang na kahoy. At nang magtagumpay ay binuhat niya ang bata babae, at dagli inilabas sa event hall.

"Wilbert" salubong ng ginang sa kakalabas na lalaki mula sa building. Walang tigil sa paghagulhol ang ginang.

"'Yong anak natin?"

"Hindi ko siya makita" Malungkot na tugon ng lalaki. Napaluhod sa semento ang ginang at patuloy sa pag-iyak. Labis ang kaniya kaba para sa anak na nasa loob ng building.

"Sino 'yan?" Tingin ng ginang sa bata karga ng kaniyang asawa.

"Hindi ko alam. Iniligtas ko dahil napansin ko humihinga pa siya"

"'Yan bata 'yan nagawa mo iligtas" Hindi maiwasan isumbat ng ginang sa asawa. "pero sarili mo anak hindi mo nagawa"

"Pasensya" paghingi tawad ng lalaki. Hinalughog niya ang buo building, ngunit hindi niya mahanap ang anak.

"Kailangan ko siya dalhin sa hospital kaagad"

"Pabayaan natin 'yan hindi na man natin kaano-ano ang bata iyan"

"Huwag ka nga magsalita ng ganiyan. Kailangan ng tulong ng bata, kaya tutulungan ko siya"

"Hindi. Bumalik ka sa loob. Hanapin mo ang anak natin"

"Sylva tignan mo ang building, puro apoy ang nakapalibot rito. Sa tingin mo ba mabubuhay pa siya?"

"Anak ko!" sigaw at iyak ng ginang habang nakatingin sa natutupok na building.

"Sylva, masakit din na man sa akin ang isipin wala na ang anak natin, pasensiya kung wala ako nagawa"

Gusto daluhan ng yakap ng lalaki ang asawa. Ngunit, iniisip niya ang bata hawak. "Babalik ako kapag nadala ko na ito bata sa hospital, at masigurado ligtas na"

Napabuntong-hininga na lamang ang lalaki nang hindi siya pansinin ng asawa. Iyak ng iyak lamang ito. May mga luha umagos sa mga mata ng lalaki. Sobra sakit sa isang ama na isipin wala na ang kaniyang anak. At makita sobra nasasaktan ang asawa.

"Anak!" Huli nadinig ng lalaki na hagulhol ng asawa, bago niya tuluyan paandarin ang sasakyan upang madala sa ospital ang paslit.

"Sir, kaano-ano niyo po ba ang bata"

Hindi kaagad tumugon ang lalaki sa nurse. Sumagi sa kaniyang isipan ang nangyari sa anak, kaya isang desisyon ang kaniyang ginawa. Alam niya mali, pero nawalan siya.

"Anak--" mahina sabi ng lalaki habang nakasulyap lamang sa bata.

"Sir?" ani ng nurse dahil hindi nito narinig ang tugon ng lalaki.

"Anak ko"

"Ah, okay Sir. Ano po pangalan niya?"

***