HEAVEN BE WITH YOU

HBWY 31

Nagpakawala ako ng buntong-hininga nang makaalis do'n. Hindi ko alam kung pa'no ko na kaya makaalis, kahit sobra panginginig ng aking sarili. I was anxious. I can still feel my cold hands.

Napasandal ako sa pader ng employee's area. I caressed my tummy. Are you okay there, baby? Mabuti na lamang dalawang buwan pa lamang 'to kaya hindi pa halata. At medyo malaki ang t-shirt ko suot. I calm myself. I breathed in and out a couple of times. Dahil nahihirapan ako makahinga.

Naiwan ko ang aking inhaler. Atsaka, pinagbawalan ako ng doktor na uminom ng aking maintenance medicine para sa aking puso, dahil hindi daw 'to makakabuti sa baby ko. Kahit na nahihirapan at hindi sanay na kumalma 'pag wala gamot sa t'wing aatake ang aking sakit. Sinubukan ko pa rin masanay na wala na 'to. Atsaka, sinanay na lamang ang aking sarili kung pa'no kumalma ng tama, para hindi lumala ang pag-atake. Relax, Soraya. Don't be stressed. Makakasama 'to sa 'yo.

Unti-unti na humuhupa ang kaba sa aking dibdib. That's right, Soraya! Cool down. Not good for you and for your baby to endure that tension you felt will thrive.

Pumasok ako sa loob upang kumuha ng maiinom na tubig. Napaangat ang aking tingin sa wall clock na nakasabit sa right side ko, upang tignan kung ano'ng oras na dahil hindi ko suot ang aking wristwatch. Ilang oras pa bago ito tatapat sa oras aking out r'to.

I was jerked a bit when someone abruptly conversed behind me. I faced him. Si Shan lang pala.

"Nakita ko ang nangyari kanina" nag-aalala turan niya.

"Sorry po, Sir Shan" I admit guilt. "Huwag niyo po ako tanggalin sa trabaho."

Perhaps, what just happened a while ago, can cause problems in his restaurant. And I don't want it to happen. Kahit ayaw ko mawalan ng trabaho, kung kinakailangan na paalisin ako r'to dahil sa eksena kanina, malugod ko na lamang 'to tatanggapin. Hanap na lang ako ng bago.

"Don't worry about it." A sweet smile shaped his brims to render me feel that I shouldn't bother anymore.

"Hindi niyo po ako papagalitan?"

"Why would I?" iling niya. "Hindi mo na man sinasadya."

"Are you okay?"

Tumango ako.

"Mas maganda mag-out ka na ngayon. Magpahinga ka na. It's not good for you."

Yeah, kailangan ko na umalis ngayon d'to. Knowing Eva alam ko hindi niya palalampasin ang pagkakataon kung hindi pa siya lubusan makaganti sa nangyari. At natatakot ako, hindi para sa aking sarili, kundi para sa baby ko, tiyak na mapapahamak kami kung magkita muli ngayon gabi ang landas namin ni Eva.

"Okay lang po ba, Sir" Kinagat ko ang aking pang-ibaba labi.

"Kakasabi ko lang di ba" pagtaas niya ng kaniyang kilay.

"Thank you, Sir!"

Sinamaan niya ako ng tingin dahil kanina ko pa siya tinatawag na Sir. Lihim ako napangiti. Ang cute niya kasi, sarap pisilin ng pino-pino ang kaniyang pisngi. Malambot 'to, at mas clear pa sa budhi ni Eva. Haist! I think I'm going crazy as I still come up with a joke in my mind despite that I received a hard slap. Napailing na lamang ako sa aking huli inisip.

I stepped back to my feet when Eva suddenly appear in front of me.

A smirk formed on her lips. Then, she crossed her arms and slowly walked closer to me. "Sa tingin mo hahayaan ko na lang ang nangyari kanina"

"Eva..." A fear escaped my tone as I strode backward while she was stepping toward me.

Patuloy ako sa pag-atras. Siya naman ay paabante ang lakad. Natigil lamang ako sa pag-atras nang wala na nga ako maatrasan. Isang dagundong ang namutawi sa aking puso, sa labis na aking pag-aalala.

"Kulang pa ang ginawa ko pagsampal sa 'yo. Kaya tanggapain mo 'to" Magkabilaang pisngi ang kaniyang ginawaran ng sampal.

Naikuyom ko ang aking kamo. Dama ko ang matulis ko kuko sa aking sobra diin ng pagkuyom sa aking mga kamay.

"Tanggapin mo 'to" Hindi na ako nakapagpigil. I slapped her, too. Nanlaki ang kaniyang mga mata dahil sa ginawa ko.

It was my boiling point, that I had enough with her. Another hard slap landed on her cheeks. Ewan ko parang nandilim bigla ang aking paningin sa kaniya, at tila wala na pakialam sa aking kapaligiran. All I want is to make her feel for what she has done to me.

"How dare you?" Sinabunutan niya ako. She severely grabbed my hair. I did the same to her. Kung ano ang kaniyang ginagawa sa akin ay siya rin aking ginagawa sa kaniya. Pareho kami nagsabunutan.

"You bitch!" nangagalaiti niya wika. "Kakalbuhin kita"

Napahawak siya sa kaniya kaliwa pisngi nang dumaplis ang aking kuko r'to. Mas lalo pa namula ang kaniyang mukha sa sobra inis.

She tried to slap me again on my face. Subalit, nasangga ko na ang kaniyang kamay. Another grabbing of each other hair went on. Kinalmot ko ulit ang kaniyang pisngi sa sobra ko gigil, but this time it was on her other cheek. Hindi ko na talaga maawat ang aking sarili na gumanti sa kaniya.

Is it valid to hurt her, too? If yes, well it's a reasonable thing. But, if it's not. I don't care anymore. Kahit ngayon man lang ay magawa ko ipadama sa kaniya ang inis ko. Maibalik ang pananakit niya sa akin. Ngayon lang 'to. Nais ko lamang ilabas lahat.

"Tama na 'yan" pag-awat sa amin ni Marcus. As he meddles between us. Pilit niya kami pinaglalayo ni Eva, pero hindi kami nagpa-awat hanggang sa naitulak ako ni Marcus. Hindi niya sinasadya mapalakas ang pagtulak sa akin, pero natumba ako.

Isang lagabog ang nangyari sa akin na nagdulot ng bigla pagsakit ng aking tagiliran. Napangiwi ako dahil sa biglaan kirot na nararamdaman. Takot. Sobra takot. Ang namutawi sa aking mga mata. Ang aking anak.

Napahawak ako sa aking tiyan ng bigla sumakit ito. It was continuously aching that I can't bear it anymore. I can feel wet on my legs. Nagsi-unahan na umagos ang aking luha mula sa mga mata patungo sa pisngi.

"Ah!" impit ko na sigaw. I curled myself concurrently as I clasp my abdomen. Tila tinatabas ng matalim na kutsilyo ang aking tiyan sa hindi ko na maipaliwanag na sakit. Mas malala pa 'to sa naramdaman ko sakit kanina. Napasulyap ako sa aking binti, nagitla ako nang makita ko may pula likido dumaloy rito. Ito 'yong naramdam ko basa sa akin. No, my baby.

Ba't pati anak ko kailangan madamay sa kasamaan ni Eva. Araw-araw ko inaalagaan at prino-protektahan siya upang manatili lamang siya ligtas sa aking sinapupuna. Tapos sa isang gabi, sa isang pangyayari. Maaari siya mawala sa akin.

No, not my baby. Sa isipin iyon para mawawala ako sa katinuan. Sobra na man ang paghihirap sa akin kung gano'n. Am I really a bad person? Who's not deserving of happiness in this world?

Saan ba ang kasiyahan na nararapat sa akin, pupuntahan ko para do'n na lamang kami ng aking baby. Saan ba ang lugar na wala pasakit? 'Yong lugar na wala magpapahamak sa amin ng anak ko. 'Yong lugar na kami dalawa lang ang magkasama at puno ng kasiyahan sa mga labi. Ayaw ko na r'to. Ang hirap-hirap na mamuhay at lumaban.

"Help me!" I cried for help. I unhurriedly began to touch the blood between my legs. I wanted to settle it back inside me. I saw how my hands were frightfully quivering when there was fresh blood on my fingers, as I lifted them.

"My baby. Help me, please!"

***