HEAVEN BE WITH YOU

HBWY 10

⚠️minor🔞

Naalimpungatan ako nang maramdaman ko may humahaplos sa aking buhok.

"Mrs. Monroe..." gulat na sambit ko, mabilis ako napabangon sa kama.

"I'm glad you're awake..." puno ng pag-aalala wika niya. "Are you feeling better?"

"Y-yes po...ano po ba nangyari sa akin?"

"You lost conscious, hija. Sabi ni Erma ay dahil siguro sa mahaba biyahe, pagod at gutom ka, kaya siguro'y nawalan ka ng malay."

I abruptly recollected what transpired earlier. Iyong mga alaala hindi ko mawari kung totoo o gawa-gawa lang ng unconscious sanity ko.

Ano nga ulit ang pangalan ng bata tinatawag kanina?

Argh! Pilit ko iwinaksi sa aking isipan ang bagay na iyon, bumabalik ang sakit sa aking ulo.

"gano'n po ba..."

Pareho kami napalingon sa pagbukas ng pintuan, pumasok si Nay Erma.

"Ma'am, andito na po si Doc Vicenzu."

Doc Vicenzu?! doktor? Gosh, hindi pwede i-check ako ng doktor ngayon, baka malaman pa nila ang kondisyon ko sa puso. No, it can't be!

Wala dapat makaalam. Ayaw ko kaawaan nila ako.

"Papasukin mo siya, para ma-check n'ya si Soraya."

Agaran ko hinawakan ang kamay ng ginang para pigilan siya, "Mrs. Monroe, hindi na po...maayos na man po ang pakiramdam ko, hindi na kailangan ipa-check ako sa doctor."

"You need to, Soraya..." Mrs. Monroe urged. "...para makasigurado tayo."

"Hindi na po...tama po ang sabi ni Nay Erma, dala ng pagod at gutom, kaya nawalan ako ng malay, pero okay na po ako..." tipid ako ngumiti.

"Are you sure?!"

"Yes, po..."

"Soraya, andito na man si dok magpa-check ka na lang," segunda ni Nay Erma.

"Hindi na po...please..."

Gusto ko maiyak sa pagpipilit nila i-check ako ng doktor.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Mrs. Monroe. "Alright! We will not force you, anymore. Manang Erma, pakisabi kay Doc pasens'ya sa abala...invite him to have dinner here at ihatid palabas ng mansion pagkatapos, at sabihin mo salamat sa pagpunta r'to."

"Sige po, ma'am," tangi turan ni Nay Erma.

"May pinahanda pala ako pagkain kanina habang wala ka malay, so that you can eat when you're already awake." Kinuha ni Mrs. Monroe ang bed table na may nakalagay na pagkain r'to. "Here..."

Sobra na ang hiya naramdaman ko. Alam ko abala na kay Mrs. Monroe ang pag-asikaso sa akin, hindi na man ako special na tao para alalahanin ng isang Mrs. Monroe.

"Nakakahiya po...pero thank you po." Mabilis ko inagaw ang kutsara sa kaniya, balak pa yata ako subuan. "Ako na po."

"Ma'am Zienne, hinahanap po kayo ni Sir Arlon..." pagbigay-alam ni Sabel nang pumasok siya ng kwarto. "nasa office room niya po siya."

"Okay..." Mrs. Monroe nodded to Sabel, then peeked at me. "Are you really fine, hija?"

I conveyed to her a reassuring smile. "Opo..."

"Alright, you have to rest after you're done eating. And call me if there's something wrong with you. I'll be right there."

I nod.