Suikasti yapacağı yer üst kıdemde bir askeri karargahtı ve orası en iyi eğitilmiş askerleri barındırıyordu. Ve araştırdıklarına göre General'in kızı Âmine'yi parmak izi almadan içeri alıyorlardı. Çarşaf ve maskeyle kendini kamufle edebilirdi genç ka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝️ BÖLÜM: ١٠ | NEVÂ* 🗝️ {*Nasip}
Genç kız laptopunun üst kapağını kaldırarak açtı. Kitap yazdığı uygulamayı açtıktan sonra uygulamanın 'Yaz' sekmesine tıkladı. Bugün Cumartesiydi ve Âmine hafta sonlarını bölüm yazmaya ayırmıştı. Okuyucuları bekletmek hiç istemeyeceği birşeydi. Bugüne kadar da düzenli bölüm atardı fakat başına gelen sıradışı olaylar bütün düzenini bozmuştu. Boş sayfa da yanıp sönen imleçe boş gözlerle baktı. Tıkanmıştı. Hiç birşey yazası yoktu. Bütün ilhamları uçup gitmişti.
Derin bir nefes alıp başını balkonunda ki saksılardan sarkan kırmızı sardunyalara çevirdi. Hemen yanında ki saksı da güzel kokan karanfilleri kokladı. Odasının küçük balkonundaydı. Balkonunun pervazında kırmızı çiçekli üç saksı asılıydı. Annesi çiçek bakımını severdi, bundan Âmine'nin balkonu da nasiplenmişti. Başını biraz daha dikleştirip balkondan dışarı baktı. Öyle güzel bahçeleri vardı ki burda ilham bulamamak imkansız olurdu lakin nafile bu bile fayda etmemişti. Tekrar bilgisayarına yöneldi ve geri çıkıp kitabının son bölümüne girdi.
Yorum okumak her zaman mutlu ederdi onu, ilham verirdi. Hele her paragrafa yorum yapan bal okuyucular yok mu? Onların yeri her zaman yazar hanım için farklıydı. Boş paragraflar onu üzerdi.
Güzel yorumları gülümseyerek okudu. Bu evren öyle başka bir şeydi ki kitap okumayanlar bunu anlayamazdı. Kitabın kapağı ile başka bir evrene kapı açılıyordu sanki. Ve okuduğun her paragraf gözünde canlandıkça kendini o karakterlerin hayatında yaşıyormuş gibi hissederdi insan. Kimileri sadece oy verip kitabı okuyor, kimisi ne oy veriyor ne yorum yapıyordu. Görüntülemeden bunu anlıyordu Âmine, bu çok üzücüydü. Arkada ki emeği görseler eminim böyle yapmazlardı. Fakat bir tayfa da vardı ki; Kitap karakteri ile bütünleşip onun için heyecanlananlar, hüzünlü bir olayda gerçekten üzülenler her duygularını yorumları ile yazara bildirenler. Âmine her bir bildirime öyle mutlu oluyordu ki ona bu denli kıymet verenlere hep daha güzelini yazmak için daha çok çabalamaya itiyordu bu.
Cevap gerektirenlere cevap verdi. Diğerlerine kalp bıraktı. Derin bir nefes aldı böyle tatlı okuyucuları bölümsüz bırakmak olmazdı. Gülümsedi ve parmaklarını klavyeye götürmüştü ki kapısının çaldığını işitti. Elleri klavye üzerinde duraklarken başını kapıya çevirdi. İçeri giren annesiydi.
"Güzelim?" dedi tatlı sesiyle. Âmine ona gülümsedi. "Annecim?"
Hatice hanım, önde ki bilgisayara baktı. "Bölüm mü yazıyordun?"
