"ဘယ်လိုလဲ ကော့တေးတစ်ခွက်နဲ့အရက်နာကျသွားတာလား"
အတန်းထဲအစောကြီးရောက်နေသော ဇေသူရသည် ဆူပုတ်နေသည်။
"အဲ့ကော့တေးပြင်းမှန်းမသိလိုက်တာကွာ"
"ဘာမှမပြင်းဘူး ဟေ့ကောင် လုပ်မနေနဲ့ မင်းမသောက်နိုင်တာ"
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဒါနဲ့ညက ငါဘယ်လိုအိမ်ပြန်ရောက်သွားတာလဲ"
"မင်းပထွေး ငါသယ်ရတာလေ နေစမ်းပါဦး မင်းဘာမှမမှတ်မိဘူးလား"
"ဘာကိုမှတ်မိရမှာလဲ ကတယ် မှောက်တယ် အိမ်ပြန်တယ်မဟုတ်လား"
"မင်း..."
"Good Moring ဆရာ"
ကျောင်းသားများ၏နှုတ်ဆက်သံနှင့်အတူ ဆရာဦးသိန်းတန် ဝင်လာသည်။Cloud Private ကျောင်းအုပ်တစ်ဖြစ်လဲ ထိုဆရာသည် ထိပ်ပြောင်ပြောင် အမြဲပင့်တင်နေရသောမျက်မှန်နှင့် ပြုံးချိုသောမျက်နှာထားရှိသည်။ဆရာဝင်လာ၍ရောင်ထင်သည် စကားကိုဆက်မပြောတော့ဘဲ နေရာသို့ပြန်၍လှည့်ထိုင်လိုက်သည်။ဇေသူရခမျာခေါင်းကုတ်၍ကျန်ခဲ့သည်။
"Morning ကလေးတို့ Holiday မှာပျော်ခဲ့ကြရဲ့လား"
"ဟုတ် ပျော်ခဲ့ပါတယ်"
"ဒါဆိုဒီနောက်ဆုံးနှစ်လေးမှာ အကောင်းဆုံးကြိုးစားကြမယ်မလား အကုန်လုံးကိုယုံတယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဟိုကောင်လေး မင်းမင်း အသားတွေမဲသွားတယ် ဘယ်တွေလျှောက်လိမ့်တုန်း"
"ချောင်းသာမှာအပီကဲနေတာ ဆရာ ဟဲဟဲ"
ရယ်သံများသည်အခန်းထဲတွင်ထွက်ပေါ်လာသည်။Private ဖြစ်သောဤကျောင်းတွင် လူကုံထံသားသမီးတွေများသော်လည်း ရောင်ထင်တို့အခန်းတွင်တော့ အကုန်လုံးရယ်ရယ်မောမောဖော်ရွေကြသည်ဖြစ်၏။တစ်ချိန်လုံးနောက်ပြောင်နေသလို စာလည်းလုပ် တော်လည်းတော်သော CG-3 ခန်းသည် ဆရာ ဆရာမတို့၏ အချစ်တော်လက်စွဲအခန်းဖြစ်သည်။
"ဆရာလာရင်းကိစ္စတောင်မေ့တော့မလို့ ဆရာတို့မနှစ်ကလိုဘဲ Projects တွေရှိမယ်နော် ဒီတစ်ခေါက်ကကျ Newzealand ကဆရာတွေနဲ့လုပ်ဖြစ်ရဖို့များတယ် ဘာလဲဆိုတာ နောက်ဆရာတွေရှင်းပြလိမ့်မယ် Cloud ကိုနာမည်မပျက်စေရဘဲ အကောင်းဆုံးကြိုးစားဖို့ဆရာတိုက်တွန်းပါတယ် ကဲ ဒါဆို ဆရာ့ကိုခွင့်ပြုဦး နောက်အခန်းတွေဆက်သွားရဦးမယ်"
BẠN ĐANG ĐỌC
The Moonlit Trunk(လရောင်ပင်စည်)
Lãng mạnဆုတောင်းတွေကို မယုံပေမယ့် အမြဲဆုတောင်းဖြစ်တယ် ယုံကြည်မှုဖြင့် Gloomy~