GGK: 2 - Gerçek Aşklar Kulübü

46. Bölüm

Levent gerginlikten ölmek üzereydi. Son bir saattir elleri ayakları titriyordu. Aslında bir saat öncesine kadar iyiydi. Diğerleriyle beraber festival kapsamındaki konserleri izlemiş, Ahu'yla beraber çılgınca danslar etmiş, günün tadını çıkarmıştı. Üstelik şanslarına hava da muhteşemdi. Nisan güzel başlamıştı. Akşam olmuş olmasına rağmen hala on sekiz dereceydi.

Yarım saat içinde sahneye çıkacaklardı. Diğer grup elemanları ne kadar rahatsa, Levent de o kadar rahat değildi. Her ne kadar Isırgan seneler sonra bir araya gelip sahneye çıkacak olsa da, herkes babası gibi senelerdir bu işi yapıyor olduğu için onlar açısından bu çok normal bir geceydi. Hepsi bundan çok daha kalabalık konserler görmüşlerdi. Çok daha büyük kitlelere çalıp söylemişlerdi. Levent'in de ilk konseri değildi belki ama ne yazık ki ilk kez bu kadar kalabalık bir kitlenin karşısına çıkıyordu. Yani bunun adım adım olacağını düşünmüştü hayatı boyunca. Bugüne dek en kalabalık konseri yüz kişilik falan olmuştu. Zamanla üç yüz olur, beş yüz olur, bin olur, üç bin olur diye kafasında planlar yapmıştı. Fakat şu an yüz kişilik kontenjanı bir anda on ya da on beş bin kişi oluvermişti. O kadar sayamıyordu bile. Dışarısı çok ama çok kalabalıktı. Akşamüstü çıkan gruplardan birini eğlenerek dinlerken hiç etrafına dikkat etmediğinden bunu fark etmemişti. Ne zamanki kulisten bakıp dışarıya göz atmıştı, işte o zaman gerçekleri fark etmiş, çarpıntısı baş göstermişti.

Elinden geldiğince diğerlerine çaktırmamaya çalışarak volta atıp duruyordu ama sakin olmak da zordu. Grubun diğer elemanları oturmuş, bol kahkahalı sohbetler eşliğinde bir şeyler içiyorlardı. Oda da çok hareketliydi, gelenleri gidenleri bir türlü bitmemişti. En son az önce Derin herkesi tek tek giydirip gitmişti. Tüm Isırgan elemanları aşırı renkli ve hippi kıyafetler giymişlerdi. Levent'in arada takmak için güneş gözlükleri ve turuncu bir beysbol şapkası vardı.

Levent'in gergin bir biçimde volta attığının farkına ilk Harun varmıştı tabii ki de. Çaktırmadan ara ara bakışları ona kayıyordu. Levent'in git gide düzelmektense daha kötüye doğru ilerlediğini fark edince kalkıp onun yanına doğru ilerledi. Elindeki viski kadehini kenara bırakarak birden kolunu Levent'in omzuna attı. Zavallı Levent babasının arkasından geldiğini fark etmeyince aklı çıktı.

"Bu ne gerginlik! Sakin ol!"

"Anlaşılıyor mu?" diye sordu Levent saf saf babasına dönerken.

Harun gülecek gibi olsa da kendine engel oldu. Dudaklarını birbirine bastırdı. Sonra Levent'in omzunu hafifçe sıkarak "Üstesinden gelemeyeceğin hiçbir şey yok senin. Bunu baştan beri diyorum, herkesten, hepimizden iyi biliyorsun bu şarkıları. Tüm provalarda da çok çok iyiydin. Bu heyecandan kurtulmanın püf noktasının yalnızmışsın gibi çalmak olduğunu biliyorsun," dedi.

"Evet ama binlerce kişi var dışarıda. Duymuyor musun? Ben buna hiç alışkın değilim."

Harun bir kez daha sabırla tebessüm etti. "Onları görmeyeceksin bile. Işıklar vurduğunda önün tamamen boşluk olacak. En ön sıradaki üç beş kişiyi görürsen şanslısın."

Bunun doğruluğunu kabullenerek hafifçe başını salladı Levent. Sahneye çıktığında gözlerini hiç seyirciye çevirmeyecek, sanki kendi odasında sıradan bir Isırgan günü yapıyormuşçasına çalacaktı. Sadece ekstra özen göstermesi gereken noktalar vardı ama her şeyi hatmetmişti zaten. Bilmediği en ufak bir detay yoktu. Biri istek parça yapsa ve onu çalmaları gerekse ona bile hazırdı. Ama grup bunun olmayacağını da baştan söylemişti.

Harun Levent'in biraz daha iyi hissettiğini görünce geri kaçıldı. Etrafına bakındı. "Kimse mi sahne arkasından izlemiyor ya? Herkes gitti mi?" diye sordu koridora doğru bakıp. Bir ara Nilay, Sıla, Bahar, Ekin, Ebru, Kerem ve kızlar hepsi gelmişlerdi. Derin de gelip onları giydirmişti. Daha sonra birkaç kişinin "Ben normal seyircilerin arasından karşıdan izleyeceğim tadını çıkara çıkara" diyerek gittiğini hatırlıyordu Harun ama herkesin gitmesi de şaşırtıcıydı.