Defying the Playgirl

15- She's the Dad

I started roaming around the city. Hindi ko kayang hindi sumimangot. I'm so tired! I need to rest pero hindi pwede. If I rest, pakiramdam ko nagsasayang lang ako ng oras. Imbes na gumawa ako ng kabuluhan sa buhay ko, nagawa ko pang magpahinga. Parang ang kapal ng mukha ko.

Umirap ako.

"Don't call me again, I'm busy." Pangunguna ko.

"I won't, stupid. I just wanna know if you're doing fine."

"Yeah, I am, bye!" Pinatay ko na kaagad ang tawag. Ayaw ko nang intayin pa ang mga sasabihin niya.

Akala ko... Ang dali-dali lang maghanap ng trabaho.... Ang hirap.  I need extra jobs to have an extra income pero ang hirap maghanap. Madaming requirements. Yung iba, kailangan may experience, yung iba naman, ayaw ng senior high student! Ang dapang kineme! Hinayaan ko nalang. Unang araw pa lang naman 'to. I'm positive na sa susunod na mga araw, magiging okay din ang lahat ng mga 'to.

Napaupo ako sa gilid ng bench. Habang nakatingin sa langit, madaming mga realizations sa utak ko. 'Eto ang ayaw ko, eh, napupunta lang sa pag-ooverthink ang mga 'to. 

 "Sabi na nga ba, nandito  ka."

Si Cassidy, umupo siya sa tabi ko.

Hindi ako nagulat. Hinayaan ko nalang siya.

"Ang hirap maghanap ng trabaho," dinala ko nalang sa tawa sabay punas ng pawis ko. "Why are you here?"

Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa akin.

"Are you tired? Don't worry, you're doing great. Don't ever forget to take a rest."

Malalim akong huminga. 

"No one appreciates me. Even one, Cas." Paintindi ko. "But thanks for telling me that. Nasave mo ako sa depression." Sarcastic ko pang dagdag.

She needs to know that she doesn't need to be kind to everyone but to be kind to someone who really deserves it... Kasi hindi naman lahat totoo sayo, eh.

"I actually do appreciate you, Guen."

"Tsk."

"It's true."

"Not everyone deserves kindness. I don't deserve your kindness, Cas." Kasi kung mabuting tao lang siguro ako, hindi ako kinakarma nang ganito. 

"Yes, everyone doesn't deserve my kindness. But I wanted to be kind to you. We only got each other. Sa tingin mo, magiging masama pa ako sa'yo?" May inabot siya sa'king sandwich at orange juice. "Eat. Baka himatayin ka. Alam kong pagod ka."

Kinuha ko ang inabot niya.

"Kailan pa?" Napataas ako ng kilay sa tanong niya.

"Ha?"

"Huwag mo nang itago, alam ko na. Kaya Kelan pa, Guen?"

Napakagat ako ng labi... Hindi ko alam ang gagawin. Lumalakas ang kabog ng puso ko.

"Yung alin?" Maang-maangan ko. Nagbabasakaling hindi totoo ang iniisip ko.

"Pagbubuntis mo?" Alam nga niya.

Lumaki ang mga mata ko at sinabunutan ang sarili ko.

Then I bursted into tears. Hindi ko na talaga kayang pigilan ang emosyon ko! Simpleng tanong lang 'yan pero hindi ko alam kung bakit ako umiyak.

"Bwisit talaga." Kumalma ako.

I started to mentally cursed myself. Lahat nalang ng pagmumura ay sinabi ko na sa utak ko.

I felt Cassidy's hand in my back. She started caressing it... I felt ease because of it.

"I-I'm worried... H-hindi ko alam kung paano sabihin sa daddy ko." Alam ni Cassidy kung ano ang relasyon namin ng Daddy ko. And he's not an easy father.