Ben bir malım. Toksik arkadaş mıknatısı falan mı yazıyor üstümde. Şu zamana kadar kimi sevsem boş çıktı. O hariç. Belki de şuan ki arkadaşlarımın var olma sebebi. O olmasa cesaret toplayamazdım muhtemelen. Belki onları kabullenme sebebim biraz ona benzemeleri. Ben her ne yaparsam yapayım kabullenebilirler mi bilmiyorum ama yanlarında olmak zevk veriyor. Uzun zaman olmuştu. Birilerinin yanında anksiyete atağı geçirmeden konuşmaya çalışmaktan. Umarım bu ortam değişmez. Biraz huzurlu hissetmek beni rahatlatıyor. Onun yanındaki gibi olmasada yine de sıradan hissediyorum. Normal birisiymişim gibi. Bu his çok sevdiğim şey. Benimle daha fazla kalır umarım.
