Sadece bu yazdıklarımı okuyan insanların düşünceleri benim ne kadar depresif bir hayatım olduğu olurdu sanırım. Bir yere kadar doğru aslında. Ama kesin öyle diyemem. Aslında mutlu gibiyim. Çok kötü olduğum zamanlar azınlıkta olmaya başladı. Şuan mesela göğüsüm ağırlaşmaya başladı. Gözlerim yanıyor. Bir okyanustayım sanki. Dibe doğru batıyorum. Canım yanıyor ama manzara çok güzel. Okyanusun maviliği gökyüzüne benziyor. Çok mutluyum. Sanki yetişkinlik gibi. Yavaş yavaş büyüyorum. Bir ay önceki ben bile çocuk gibiydi. Sanırım sorumluluklarının fazlalaşması bunun en büyük nedeni. Çarkın tekerlerinden biri oluyorum. Acı çekebilmeye zamanının olması bile lüks galiba. Çok garip değil mi? İnsanın inanası gelmiyor. İnsanların neden tekrar çocuk olmak istediğini anlamaya başladım. Artık yapıcak birşey yok. Bende onlardan biri oluyorum galiba.
