Forbidden Voices

4.3 (Victoria)

Na een tijdje komen we bij een heel mooi huisje aan. Het is helemaal wit en heeft een strooien dak. Als een gentleman houdt Martijn mij de deur open. Een ober begroet ons en wijst ons een van de tientallen tafels aan. Ik vraag me echt af wat er allemaal op dit eiland is. Martijn is al snel met de ober aan het praten over of we komen eten of dat we alleen iets willen drinken. Uiteindelijk bestelt Martijn twee aardbeiensmooties en cake.

Ik kijk voor me en zie Martijn met mono spelen. Hoe zou hij zijn met kinderen? Zou hij kinderen willen? Hoe denkt hij eigenlijk over mij? Hou eens op met deze vragen, je maakt jezelf alleen maar gek. Martijn kijkt me raar aan.

"Wat is er Vic?" Vraagt Martijn.

"Ik was tegen mezelf aan het praten" zeg ik nonchalant.

"Misschien helpt het als je tegen mij praat, dan krijg je een antwoord dat je niet verwacht" zegt Martijn met een lach in zijn stem. Ik zou wel uren naar zijn glimlach kunnen staren. Ik zou hem ook wel willen kussen. Stop! Victoria, je zou niet meedoen aan dit spelletje weet je nog.

"Ik vroeg me gewoon af hoe jullie drie over mij zouden denken" zeg ik eerlijk. Ik heb er niks aan als ik niks zeg. Ik zit hier sowieso.

"Ik vind je een super meid en ik weet dat Luke a little crush heeft op je" zegt Martijn zo normaal mogelijk. De ober komt eraan lopen met onze smooties en cakejes. Voor Mono heeft de ober een bakje aardbeien mee genomen. Ik bedankt de ober en neem een slokje.

Luke heeft een crush op mij. Hoe heb ik dat niet gemerkt? Ach, het is een aardige jongen en ik zie wel in welke rare situaties ik nog kom. Opeens voel ik de knieën van Martijn tegen die van mij. Er verschijnt een warm gevoel in mijn buik. Je mag niet verlieft zijn.

"Sorry" zegt hij en hij trekt zijn benen terug. Stil zitten we elkaar, Mono en het restaurant te bestuderen. We doen een paar staar wedstrijdjes die Martijn allemaal met afstand wint. Ik lach al zodra iemand lach zegt.

"Je bent echt haast te vrolijk, Vic" zegt Martijn terwijl hij glimlacht. Hij noemt me Vic, niemand van mijn vrienden mag dat. Waarom laat ik het hem dan wel doen? De ober komt eraan en vraagt of we nog een smootie willen. Voordat ik iets kon zeggen heeft Martijn al ingestemd.

"We hoeven toch niks te betalen" geeft hij als excuus.

"Hebben ze dat echt gezegd?" Vraag ik. Martijn knikt, en op de een of andere manier geloof ik hem. We praten nog een beetje over wat we nog gaan doen en over wat er morgen, op de dag van de Live show gaat gebeuren. Martijn vertelt me dat er vanochtend al kleding bij hem was  gebracht die hij aan moest doen. Hij wist mij ook te vertellen dat hij wist dat ze een opdracht moesten doen om mijn hart te winnen.

Na nog een paar minuten gepraat te hebben besluiten we om weg te gaan. Ik kijk om mij heen en zie geen Mono.

"Mono, waar ben je?" Gil ik. Geen reactie. Geen gehuppel van een aap. Helemaal niks.
Ineens gaat er een knop in mij om.

"MONO KOM HIER" gil ik. Weer geen reactie. De tranen stromen over mijn wangen. Tien minuten geleden was ze er nog.

"MONO" gil ik. Weer niks. Martijn slaat een arm om mij heen

"Ik help met zoeken" zegt hij en hij geeft een kus op mijn voorhoofd.

Hoihoi,
Een hoofdstuk van precies 600 woorden.
Wie mag met Victoria van het eiland af. Comment #dayaway +naam jongen.

Vinden jullie de foto's bij de hoofdstukken een pluspunt?

Wie weet nog leuke boeken?

Ik heb een nieuwe naam en heb nog een cover nodig voor Sunshine en The Nanny. Iemand die zin heeft om een cover te maken? Stuur me ff een berichtje!

Bye!