Forbidden Voices

5.4 (Victoria)

Ga mij niet haten voor jullie stem gedrag!

Ik knijp mijn ogen dicht. Laat het Martijn zijn, alsjeblieft!

"En de winnaar is Luke" schreeuwt Brad. Ik ben opgelucht dat het Harry niet is maar vind het jammer dat Martijn hier blijft.

Mono rent naar mij toe en ik pak haar op. Ik vraag me af wat er nu allemaal gaat gebeuren. Ook vraag ik me af hoe Luke gaat doen. Ik zie een grote glimlach op zijn gezicht en Martijn geeft hem een bro-hug. Brad gaat de jongens langs en vraagt wat ze er van vinden. Op zich boeit het mij niet super veel, maar een luisterend oor heb ik wel. Harry zegt dat het hem totaal niks uitmaakt en hij loop gewoon de studio uit. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat er mensen achteraan rennen.

Brad staat ondertussen bij Martijn en vraagt hem hetzelfde als Harry. Hij zegt dat hij het jammer vind dat hij zelf niet mee gaat en dat hij het Luke wel gunt. Hij went zich tot mij en wenst ons veel plezier. Ik glimlach naar hem.

Ik ben verliefd. Wie had dat ooit kunnen denken. Verliefd op 2 blauwe ogen en een mooie glimlach. Dat alles terwijl ik mezelf had gezworen nooit meer verliefd te worden. Op die manier zou ik alle gebroken harten voorkomen. Zo zou ik nooit niet met twee benen op de grond staan.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door Martijn. Hij pakt mono van mijn schoot.

"Ik zorg voor haar en de volgende keer ben ik het" fluisterd hij en hij geeft me een kusje op de wang. Luke staat ook voor me en pakt mijn hand.

"We gaan het leuk hebben" zegt hij. Hij pakt mijn hand en samen lopen we naar de boot. Ik hoop maar dat dit leuk gaat worden. We lopen naar een boot die mega gigantisch is. Luke zorgt ervoor dat ik niet struikel over het opstapje. Ik loop de boot op en kijk achterom. Het hele publiek staat op de kade en Martijn en Brad ook. Martijn knipoogt naar me.

Ik voel hoe de boot in beweging komt en zwaai naar de mensen op de kade. Ik voel me net iemand uit de Titanic, ondanks dag ik die film niet heb gezien. Na een paar minuten is de kade niet meer te zien en lopen we naar binnen.

We komen in een mooie kamer met een jacuzzi en een tweepersoonsbed.

"WoW, wacht even, verwachten ze nou dat wij samen in 1 bed gaan slapen" schreeuw ik zowat.

"Ik denk het, ik zie geen 2e bed" zegt Luke.

Ik schrik van een geluid van een telefoon, voordat ik antwoord op Luke kon geven. Ik keek de kamer rond en zag een computer met een groen haakje erop. Zo nieuwsgierig als ik was drukte ik erop en zag ik Julian op het scherm. Ik werd gelijk een stuk vrolijker. ik heb haast nog een uur met hem gekletst voordat ik naast Luke in bed ging liggen.

"Pas op, straks val je eruit" zegt Luke en hij pakt mij vast. In zijn knuffel trekt hij mij verder naar het midden. Dan moet het maar.

Haha, hopelijk vinden jullie het boek nog steeds leuk. Dit is nu al mijn langste boek en ik ben nog geeneens op de helft. Wat willen jullie dat er gaat gebeuren? En mag Julian een dagje op bezoek komen?

Hugz!