Forbidden Voices

8.2 (Martijn)

Eenmaal in de jungle kom ik al gauw een bekende tegen.

"Mono? Wat doe jij hier zo zonder Vic?" Vraag ik. Nartuurlijk krijg ik geen antwoord, apen kunnen niet praten. Al zou je kunnen zeggen dat mensen apen zijn en dan praten apen wel, maar van Mono kreeg ik geen antwoord.

"Kom dan breng ik je weer naar Vic" zeg ik en ik ga op mijn hurken zitten. Mono springt op mijn schouder. Rustig loop ik naar het huis van Victoria. Vanaf hier is het nog een hele tocht. Onderweg kom ik zoals gebruikelijk kleurrijke vogels tegen en groepen apen. Ergens raak je gewend aan al de dieren.

Ineens word de rust verstoord door een bekende stem die wanhopig schreeuwt.

"Vic, ik heb haar!" Gil ik door de jungle.

"Dankje Martijn" gilt ze terug. Ik loop de richting in waar het gegil vandaan kwam. Al zoekend kijk ik om mijn heen Victoria moet ergens zijn en opeens voel ik iets warms tegen mijn borstkas aan. Tegelijkertijd explodeert mijn buik, honderden vlinders vlogen 130 km/h rondjes in mijn buik. Ik keek voor me en zag wat ik al verwachte. Victoria, mascara uitgelopen en haar pyjama nog aan, maar zelfs nu is ze nog mooi.

"Hier is Mono" zeg ik vrolijk terwijl ik Mono van mijn schouder af til en op haar schouder zet. Weer explodeert mijn buik. Als mijn buik niet normaal gaat doen dan verlies ik dit programma straks nog. Niet verlieft worden, die woorden spoken nog steeds in mijn hoofd. Hou kun je niet verlieft worden op z'n geweldig meisje, zelfs Harry heeft gevoelens voor haar.

"Zullen we verstoppertje spelen?" Mijn gedachtes worden verbroken door de prachtige stem van Victoria. Ik knik.

"Wacht.. Verstoppertje?" Vraag ik een paar seconden later verbaast. Zei ze nou echt verstoppertje?

"Ja, ik was het met Mono aan het spelen en dat bleek en slecht plan." Legt ze uit. Toch knik ik.

"Zal ik dan maar tellen?" Vraag ik. Ze knikt en steekt 10 vingers de lucht in. Een beetje verveeld begin ik van 10 af te tellen. Toch heb ik er ergens wel lol in.

Nadat ik tot 10 heb geteld loop ik achter het geritsel aan. Heel langzaam en stil, ik wil dat ze verstopt zit zodra ik haar vind. Voor mijn gevoel loop ik nu al een klein kwartier achter het geritsel aan. Het begint me een beetje te vervelen. De jungle ken ik totaal niet en daarom ben ik ergens wel bang om te verdwalen. Zeg nou zelf, we zijn zowat alleen op een onbewoond eiland. Dan is de kans op verdwalen redelijk groot.

Opeens voel ik iets warms tegen mijn rug. Ik draai me om en voel 2 lippen op de mijne. Mijn ogen sluit ik en ik smelt weg in het moment. Toch na een paar seconden verbreekt ze de kus en rent ze gigelend weg. Ik zal nooit iets begrijpen van meiden.

Hoihoi,
Sorry, ik heb lang niet geschreven. School is druk en mijn blog vreet tijd dus alles zal onregelmatig online komen!

Vinden jullie het nog steeds leuk?

Groetjes