Forbidden Voices

3.3 (Victoria)

Samen met Luke en Mono loop ik door de jungle. Luke stopt bij een T-splitsing die mijn maar al te bekent voor komt. De T-splitsing waar ik Mono heb ontmoet.  Mono herkent het punt ook en klimt in de boom.

"Weet jij waar we naartoe moeten?" vraag ik omhoog kijkend.

Mono springt op mijn schouder en geeft mij een soort van kus. Daarna springt ze op het goede pad. Ik glimlach en we lopen het pad op. Luke komt iets dichter naast mij lopen.

"Wat was dat?" vraagt Luke na een tijdje.

"We deden een soort van onze ontmoeting na. Het was hetzelfde punt, alleen moet je voor mijn huis naar de andere kant."zeg ik.

Spontaan pak ik ik Luke' hand. Hij kijkt even naar beneden en bloost een beetje. Deze jongen is verlegen en anders, maar ergens voel ik mij op mijn gemak bij hem. de rest van de wandeling hebben we hand in hand gelopen en niks gezegd.

"Dit is werkelijk prachtig" zeg ik zodra we bij het meer aankomen.

Mijn mond valt haast open.  Ik kijk naast me en op dit moment valt mijn mond open. De verlegen Luke is veranderd in een hunk. Z'n shirt ligt op de grond en zijn sixpack is duidelijk zichtbaar. Hij neemt een aanloop en doet een bommetje in het meer. Ik doe snel mijn tuinbroek en sandalen uit en spring ook in het water. Het water is koud, wat best fijn is omdat het super heet is.

Luke en ik doen een water gevecht. Dat ik natuurlijk win. Opeens krijg ik geen lucht meer. Ik schop om mij heen en raak iets. Snel zwem ik weer naar boven en hap ik naar adem. Ik kijk om en zie Luke met een grijns op zijn gezicht.

"Je gaat eraan, .... Ik weet je achternaam nog niet" zeg ik ,een beetje verlegen.

"Hemmings is mijn achternaam" zegt Luke lachend.

"Je gaat eraan, Hemmings" gil ik en ik duik op hem.

Lachend en proestend komen we boven. Ik heb een mega glimlach op mijn gezicht. Ik zwem naar Mono toe, die aan de wal staat. Ik klim uit het water en ga op de wal zitten. Glimlachend kijk ik naar Luke. Ergens zie ik wel een vriendje in hem. Hij heeft alles. Hij is grappig, lang, knap en een beetje verlegen. Perfecte vriendje, toch? Of wil ik iets anders dan dat ik altijd wenste? Mijn gedachten worden onderbroken door een Luke die ook op de wal gaat zitten.

"Zullen we weer naar huis gaan?" vraagt Luke.

"Jouw huis of mijn huis?" vraag ik, hopend dat hij het niet verkeerd opvat. Je weet het nooit met jongens.

"Als je pannenkoeken wilt, gaan we naar mijn huis" Zegt Luke. Hij staat op en doet zijn slippers weer aan. Hij doet zijn shirt in een tas die onder zijn  shirt lag.

"Jouw huis, Ik adoreer pannenkoeken" zeg ik

"Prima, moet jou tuinbroek ook in mijn tas. Geen zorgen ik had hem meegenomen" zegt Luke.

Ik knik en roep Mono. Hand in hand lopen we terug naar huis. Mono zit om ste beurt op Luke' en mijn schouder. Ik vraag me af wat vandaag nog meer brengt!

Weer een hoofdstukje. Bedankt voor alle Votes en Comments

Hugz