Forbidden Voices

9.1 (Martijn)

Het is vroeg in de ochtend, half 4 om precies te zijn. De enige reden waarom ik wakker ben is ,omdat Julian me heeft gevraagd om de mysterieuze brief bij Victoria te bezorgen. Ik mocht hem onder geen enkele voorwaarde lezen, dat maakt mij juist nieuwsgieriger naar de inhoud.

Zachtjes sluip ik door het bos. Ik moet alle camera's ontwijken, want niemand mag weten dat ik deze brief bezorg. Het liefst heeft Julian dat niemand van deze brief afweet, maar dat gaat moeilijk als je op een onbewoond eiland zit met honderd camera's.

Ik ben eindelijk in de buurt van het huis van Victoria. Ik klim met veel moeite een boom in. Op dit stukje van het eiland zijn de meeste camera's. Op het electriciteitskastje zie ik dat ze uit staan. Gelukkig. Ik laat mezelf uit de boom glijden en loop op een normale manier naar haar hut. Ik pak de reserve sleutel uit de bloempot naast de deur en open de deur.

Vol bewondering kijk ik mijn ogen uit. Hoe meer ik over haar te weten kom, hoe meer ik me afvraag waarom ik haar niet kende. Ik loop verder en leg de brief onder de fruitschaal, dit moet ze toch wel zien? Ik hoop het zo.

Ik loop het huis uit en denk over vanalles na. Zoals hoe Victoria Julian kent en waarom Julian zo geheimzinnig deed over die brief. Ik verheug me nu al op een heerlijke pannenkoek bij ons privé restaurant.

Daar aangekomen bestel ik mijn favoriete pannenkoek met bosvruchten. Ook bestel ik een smootie erbij. Ik ga gezond doen zoals Vic zou zeggen. Terwijl de kok mijn eten maakt, uit ik mijn frustratie naar hem. Al laat ik de brief achterwege, want hier zijn wel camera's.

'Waarom denk ik toch steeds aan haar?' Vraag ik me hardop af. Met elk dom denk ik aan Victoria of Mono. Ik kan gewoon niet verliefd zijn.

'Misschien ben je verliefd, Martijn?' Zegt de ober. In een poging mij richting de goede kant te pushen. De goede kant volgens de tv- makers. Tevergeefs schud ik mijn hoofd. Al weet ik ook niet wat het wel is.

De ober zet mijn eten voor mij neer. En terwijl ik het op eet, denk ik heel filosofisch na over wat dit eiland allemaal met me doet. Het maakt me gek terwijl ik er ook rustig van wordt.

Moesten ze perse een bloedmooi meisje aan een bloedmooi eiland koppelen? Waarschijnlijk wel, het moest een hit worden, dat was al duidelijk voordat mensen zich in konden schrijven. Liv zei ook dat dat de uitgelezen kans kon zijn voor mij om iets meer door te breken.

Ineens vielen alle stukjes op hun plek. Vic is de leidinggevende van Liv en de beste vriendin van Julian. Gingen al die verschrikkelijke verhalen dan ook over haar? Had zij zoveel meegemaakt? En zoveel gekke dingen gedaan? Julian had gelijk, wij gaan niet werken. En juist om die reden wil ik haar nog meer!

Hoihoi,
Sorry, ik heb het druk en daardoor vergeet ik Wattpad soms. Toch is hier weer een hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Waar denken jullie dat Martijn het over heeft?

Groetjes Jessica