Forbidden Voices

6.5 (Victoria)

Hele tijd niet geschreven, sorry! Ik hoop dat jullie het hoofdstuk bevalt. Wie O wie moet overmorgen zijn koffer pakken?
Vanwege de pwweek en straks de vakantie minder updates!

Ik kijk naar Luke en zie hoe gulzig hij van de kreeft eet. Ik snij er ook een stukje af en steek het in mijn mond. Gelijk spuug ik het weer uit. Dat smaakt verschrikkelijk! Ik prik dus maar een beetje sla aan mijn vork.

"Smaakt de kreeft niet?" Vraagt Luke verbaast. Ik knik en prik weer een blaadje sla aan mijn vork. Luke staat zonder wat te zeggen op en loopt naar het voordek. Wat verschrikkelijk onfatsoenlijk. Ik prik nog wat sla aan mijn vork, terwijl ik me afvraag wie er overmorgen weg moet. Hij is nog niet definitief weg dan, maar de kans dat 'het publiek' ruilt is denk ik klein.

Opeens zie ik Luke en de ober naar mij toe lopen. Dit maal heeft de ober 2 borden bij zich. Luke gaat weer zitten en de ober pakt de kreeft weg. Hij zet er twee borden met patat, appelmoes en kip neer.

"Heel erg bedankt" zeg ik.

"Alsjeblieft" zeggen de ober en Luke in koor. Als een klein kind begin ik te eten van de frietjes. Eerlijk gezegd wist ik niet dat ze dit in Australië kenden, maar het maakt mij niet zo heel veel uit op het moment. Terwijl ik mijn eten opeet. begint Luke te praten.

"Zat er bij jou ook een stembiljet bij de zwemkleding?" Vraagt hij. Ik knik.

"Op wie heb jij gestemd?" Vraagt Luke. Ik geef aan dat ik eerst mijn mond leeg wil eten.

"Harry" zeg ik zachtjes.

"Oh, Oke" zegt Luke.

"Op wie heb jij dan gestemd?" Vraag ik op mijn beurt.

"Mijzelf" komt er heel zachtjes uit Lukes mond. Mijn mond valt open van verbazing.

"Vind je het hier niet leuk dan?" Vraagt ik.

"Jewel, maar ik kon niet kiezen." zegt Luke. Na een stile vervolgt hij zichzelf "En ik zie ons 'het' nog niet doen"

"WTF, ga je me nu zeggen dat dit pas is afgelopen zodra ik seks heb gehad met een van jullie" schreeuw ik. Mijn manieren ben ik vergeten. Woest loop ik van tafel af het voordek op.

"F*ck IT" gil ik. Langzaam komen de tranen uit mijn ogen. "Wat bezielde ze" schreeuw ik verdrietig. Ik haat deze kan van mezelf en ik probeer hem zo min mogelijk naar boven te laten komen.

"Ze wisten dit, ze pushen mij, ik ben niet goed genoeg" zeg ik verdrietig en boos tegelijk. Niemand vind mij goed genoeg. Niemand begrijpt mij. Ik hoor voetstappen achter mij.

"Laat me met rust" schreeuw ik. De voetstappen stoppen niet, ze worden juist steeds luider.

"Ik zei toch laat me met rust" schreeuw ik. Nog steeds stoppen de voetstappen niet, opeens hoor ik ze niet meer. Ik kijk naast me en zie Lukes schoenen.

"Ik ben hier alleen zodat je kunt praten als je daar behoeft aan hebt" zegt hij. "Anders blijft het gewoon stil."

Luke komt naast me zitten. Ik vertik het om ook maar een seconde naar hem te kijken. Ik hoef niet te praten. Ik hoef ook geen hulp of een vriendje. Ik red mijzelf wel.

"Je weet dat reality TV, altijd zo is he?" Zo verbreekt Luke de stilte. "Het publiek wil dingen zien, die ze in het echte leven Nouja niet zo nadrukkelijk zien"

Voor het eerst op deze dag heb ik de behoeft aan een aanraking van hem. Dus ik geef hem een knuffel, die lang duurt.