Never Let You Go

11

လှဲချခံလိုက်ရတဲ့ အရှိန်ကသိပ်မများပေမယ့်
ရုတ်တရက် ဖြစ်သွားတာမို့ ကျောပြင်က
အောင့်ခနဲဘဲ..။ မောဟိုက်နေတာမို့
အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုရင်း
Sunooပြန်မထမိ။လှဲရက်သားအတိုင်းဘဲ
ဆက်နေနေမိသည်။

Jungwonက သူ့ကို ဆွဲထူဖို့ သူ့ဆီ
လက်ကမ်းပေးတယ်။ Jungwonလက်ကို
သူလှမ်းဆွဲလိုက်ပေမယ့်လဲ
တကယ်တမ်း သူမထချင်နေတာမို့
ဒီအတိုင်းကြီး ဆွဲထားပြီးငြိမ်နေမိသည်။
Jungwonက သူ့အခြေအနေကို
သဘောပေါက်သွားတဲ့ပုံနဲ့ ခပ်တိုးတိုးရယ်ပြီး
သူ့ကိုဆွဲထူဖို့ မကြိုးစားတော့ဘဲ
သူပါ ဘေးနားလာလှဲအိပ်လေသည်။

"ဒီနေ့ လုံး၀အာရုံမစိုက်နိုင်ဘူးနော်
စိတ်ရှုပ်နေတာလား..."

"အင်း.."

အင်းလို့အသံဆွဲဖြေရင်းSunooအသံ
တိတ်သွားသလို Jungwonကလဲဘာမှ
ထပ်မမေးလာပါ..။ Jungwonသူ့ကို
တိုင်ကွမ်ဒိုသင်ပေးပြီး သူတို့နှစ်ယောက်
အတူဆော့လာတဲ့ တစ်လျှောက်လုံးမှာ
ဒီနေ့ကတော့ သူ့အခြေအနေက အဆိုးဝါးဆုံးပင်။

Sunoo သက်ပြင်းချပြီး မှိတ်ထားတဲ့
မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်ကြည့်တော့
မျက်နှာကျက်ဖြူဖြူကိုမြင်ရတယ်။
အခန်းထဲက လေအေးပေးစက်က
အတော်ကို အေးနေပေမယ့်လဲ
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ်ပေါ်မှာတော့
ချွေးတွေနစ်နေလေရဲ့။

"ဘာလို့လဲ ငါSeattleပြန်မယ့်ကိစ္စကြောင့်လား"

နည်းနည်းကြာအောင် အသံတိတ်နေပြီးမှ
Jungwonက ရယ်သံစွက်ပြီး စနောက်တဲ့
သဘောမျိုးနဲ့ သူ့ကိုမေးခွန်းထုတ်လာသည်။

"အင်း...."

ဒီတခေါက် သူ့ရဲ့ အင်းဆိုတဲ့ပြန်ဖြေသံမှာတော့
မသေချာမရေရာမှုတွေပါတယ်။
ဒီမှာနေနေတာလဲ နည်းနည်းကြာနေပြီဆိုတော့
Jungwonက Seattleကို ပြန်ဖို့လိုလာသည်။
Jungwonအတွက် ဒီနေရာက အိမ်မဟုတ်ဘဲ
Seattle ကသာ သူ့အတွက် အိမ်ဖြစ်တယ်။
Sunoo အဲ့ဒါကိုလဲ နားလည်တယ်..။

အဲဒါဆို သူ့ကရော..????
သူ့အတွက် အိမ်ကဘယ်နေရာဖြစ်မလဲ..??
ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်တွေးမိပြီး
Sunoo စိတ်တွေပိုရှုပ်ထွေးကုန်သည်။

"Sunoo...."

နှစ်ယောက်သား နည်းနည်းကြာအောင်
တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် လှဲလှောင်းနေပြီးမှ
Jungwonက ရုတ်တရက်ကြီး
သူ့နာမည်ကိုခေါ်ပြီး လှဲနေရာမှထလာကာ
သူ့ကိုအုပ်မိုးကြည့်လာတယ်။
ဝိုင်းစက်နေတဲ့ အနက်ရောင်မျက်လုံး
ကြီးကြီးတွေက သူအမြင်အာရုံကို
နေရာယူလာသည်။