Never Let You Go

12

ဒီမနက်လဲ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားတဲ့
ခံစားချက်နဲ့ သူတစ်ယောက်ထဲ
နိုးထလာခဲ့ရပြန်တယ်။Nightstandပေါ်က
နာရီကို လှမ်းကြည့်မိတော့ အမြဲနိုးနေကြအတိုင်း မနက်7နာရီ။

အကျင့်ဖြစ်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေက အချိန်မှန်
အမြဲပွင့်လာတတ်ပေမယ့် တစ်စုံတစ်ယောက်
လစ်ဟာနေခြင်းကိုတော့ရစိတ်ထဲက
အကျင့်မဖြစ်သေးရဲ့။ အကြာကြီး
ငေးစိုက်ကြည့်နေမိတဲ့ တွန့်ကြေနေခြင်းမရှိတဲ့
အိပ်ယာတစ်ဖက်ခြမ်းဟာ အေးစက်စက်ဖြစ်နေမှာ
ကို အမြင်နဲ့တင်သူခံစားမိသည်။

တစ်ပတ်ရှိပြီ။

Sunooဟာ သူ့ကိုသိသိသာသာရှောင်နေတယ်။
အခန်းထဲမှာလဲ မအိပ်၊ မနက်ဆိုရင်မနက်စာတောင် အတူမစားတော့ဘဲ ကျောင်းစောစော
သွားပြီး၊ ကျန်တဲ့အချိန်၊ အိမ်မှာရှိတဲ့ချိန်တွေမှာလဲ သူ့ပန်းချီခန်းထဲမှာသာ တံခါးပိတ်နေနေသည်။

လွမ်းတယ်..။သူအဆင်မပြေဘူး...။

ဒါပေမဲ့ သူ့ဘက်ကSunooကို
ဘာဖိအားမှမပေးချင်။ နှစ်တွေ
အတော်ကြာအောင် စိတ်ဒဏ်ရာရခဲ့ပြီး၊
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကူသမှုကိုလဲ
အတော်ကြာအောင်ယူခဲ့ရတဲ့Sunooကို
သူ့အနေနဲ့ တစ်ခုခုထိခိုက်အောင်
လုပ်မိသွားမှာကို သူသေလောက်အောင်
ကြောက်တယ်။Sunoo ဟာ ကိုယ်တိုင်လဲ
အချစ်မခံခဲ့ရသလို၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို
ပေးဝေခွင့်လဲမရှိခဲ့။အဲ့ဒီလို ကောင်လေးဟာ
အစိမ်းသက်သက် ခံစားချက်တွေကို
လက်ခံနိုင်ဖို့အချိန်လိုမှာဘဲ။

သက်ပြင်းချပြီး သူမျက်လုံးတွေကို
ခဏမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ တစ်စုံတစ်ယောက်
လစ်ဟာနေတဲ့ အေးစက်အထီးကျန်တဲ့
မနက်ခင်းတွေကို သူမဖြတ်သန်းချင်ဘူး။
သူ့လက်တွေကြားထဲမှာ အိပ်မောကျနေတတ်တဲ့
အနွေးဓာတ်လေးကို သူလွမ်းတယ်။
စိတ်ငြိမ်သက်သွားစေတဲ့ လီမွန်ရနံ့ဖျော့ဖျော့ကို
သူလွမ်းတယ်..။ခပ်တိုးတိုးနဲ့ ညင်ညင်သာသာလေးပြောတတ်တဲ့ စကားသံတွေကို
သူလွမ်းတယ်...။အရာအားလုံးကို
သူအပိုင်လိုချင်တယ်..။

ဒါပေမဲ့ အပြစ်ကင်းစင်လွန်းတဲ့
ရီဝေဝေ မျက်လုံးညိုညိုတွေကိုမြင်ယောင်မိတဲ့
အခါတိုင်းမှာ သူ့ဆန္ဒတွေအတွက်
သူအတ္တမကြီးနိုင်တော့ဘူးဆိုတာကို
ကိုယ်တိုင် နားလည်နေပြီဖြစ်သည်။