Never Let You Go

9

"လေး၊ ငါးရက်လောက်ပါဘဲ.။ကျနော့်
ဆရာဝန်ကလဲ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဖြစ်အောင်
ခရီးလဲ ထွက်ခိုင်းထားတာဆိုတော့လေ..."

Sunghoonက ခေါင်းတဆက်ဆက်
ညိတ်ပြနေပေမယ့်လဲ ဘာမှပြန်မပြော။
အသံတိတ်နေပြီး ရွှေနဲ့အနက်ရောင်
ရောစပ်ထားတဲ့ ဖောင်တိန်ကို
လက်ချောင်းသွယ်သွယ်တွေကြားထဲ
အသာ လှုပ်ယမ်းနေတယ်။

Sunghoon စဉ်းစားနေတာကိုစောင့်ရင်း
အခန်းတစ်ခုလုံးကို မရည်ရွယ်ဘဲ
Sunoo ဝေ့ကြည့်နေမိသည်။
Sunghoon အလုပ်လုပ်တတ်တဲ့ ဒီအခန်းထဲကို
ပုံမှန်ဆို သူသိပ်မဝင်တတ်တာမို့
အရင်က သတိမထားမိပေမယ့်
ဒီအခန်းက Sunghoonရဲ့ ပုံစံအတိုင်းဘဲ။
အရာအားလုံးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့
သန့်ရှင်းနေပြီး စားပွဲပေါ်က
ပစ္စည်းတွေကအစ သူ့နေရာသူရှိကာ
အားလုံးက အစီအစဉ်တကျနဲ့။

"အင်း....."

အင်းဆိုတဲ့စကားက သွားလို့ပြောလိုက်တာမျိုး
ဟုတ်ပေမယ့် နောက်ဆက်တွဲက ပါလာဦးမှာ..။
ကျေးဇူးပြုပြီး ဘာမှထပ်မမေးဘဲ
​သွားလေလို့ မြန်မြန်ပြောလိုက်ပါတော့လား..။
စိတ်ထဲက ရေရွတ်နေပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ
ပါးစပ်ကနေ Sunoo ထုတ်မပြောဖြစ်ပါ...။

"အင်း....သွားလေ...သွားကြတာပေါ့......"

လက်ထဲက ဖောင်တိန်ကိုချပြီး
Sunghoonက ဆုံးဖြတ်ပြီးသလို
ပုံစံနဲ့ပြောလာသည်။ သွားလေဆိုတာကတော့
ဟုတ်ပြီ။ သွားကြတာပေါ့ဆိုတာက
ဘာကိုပြောချင်တာလဲ...????

မဟုတ်မှ လွှဲရော....။

ဒါပေမဲ့ သူ့မျက်နှာက အရမ်းသိသာသွားလို့
နေမည်။ သူဘာမှမမေးရသေးခင်ကို
Park Sunghoonဆီက အသံအရင်
ထွက်လာတယ်။

"ဘာလို့လဲ...ကိုယ်ပါလိုက်ခဲ့မယ်လေ...
အဲ့ဒါဆို ပိုအဆင်ပြေတယ်မဟုတ်ဘူးလား..."

"အင်း...အဲ့ဒါကလေ..."

သူစဉ်းစားနေတာမြင်တော့
Sunghoon မျက်ခုံးတွေ တွန့်ချိုးသွားသည်။
သူတောင် ဘာမှမပြောရသေးခင်ကို
Park Sunghoon က တစ်ခုခုကို
သဘောပေါက်သွားသလို လေသံနဲ့...

"အခုသွားမှာကို Sunooက ကိုယ့်ကို
မလိုက်စေချင်တာ မျိုးလား..."