Never Let You Go

Final

"ကိုယ့်ကိုချစ်လား...."

Sunooမျက်နှာပေါ် အပူလှိုင်းလေးတစ်ခု
ဖြတ်ပြေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဒါပေမဲ့ မေးတဲ့လူကတော့
အေးအေးဆေးဆေးဘဲ။ တည်ငြိမ်လွန်းတဲ့
Sunghoonရဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့
သူဆက်ရင်မဆိုင်နိုင်တော့တာရော၊
သိသိသာသာနီသွားမယ့် မျက်နှာကို
နေရခက်လာတာရောကြောင့် အရှေ့ကလူကို
မကြည့်တော့ဘဲ ခေါင်းငုံ့လိုက်မိတယ်။

အချစ်ဆိုတာမျိုးကို သူသေချာနားမလည်ဘူး။
သူကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့အခြေအနေအရ သူက
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို လက်ခံခွင့်မရခဲ့သလို
ပေးဝေခွင့်လဲမရှိခဲ့ဘူး။ ပြီးတော့
သူကြောက်တယ်။ ကိုယ့်ကိုကို
အထိအခိုက်နည်းအောင် ကာကွယ်ချင်တဲ့
မသိစိတ်အရ အချစ်ဆိုတာကို
နားလည်သွားမှာကိုလဲ သူကြောက်ပြန်တယ်။

သူအတွေးတွေများနေတုန်း
Sunghoonဆီက သက်ပြင်းချသံသဲ့သဲ့
ကြားလိုက်ရသည်။

"ကိုယ်ချစ်တာကိုရော ယုံလား"

​သူခေါင်းပြန်မမော့မိသလို ဘာမှလဲမဖြေမိ။
သူ့မှာတကယ်ဖြေစရာလဲ မရှိပြန်ဘူး။
အင်္ကျီအနားစလေးကို လက်သည်းနဲ့
ဖွဖွကုတ်ခြစ်ရင်း သူ့ငြိမ်နေမိတယ်။

Sunghoonက သူ့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာကို
သူမယုံကြည်တာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်
တကယ်ယုံတာလားဆိုတော့လဲ
မယုံရဲပြန်ဘူး။ သူနားမလည်ဘူး။
ဒီတစ်လျှောက်လုံး အခြားတစ်ယောက်ကို
ချစ်နေတယ်လို့ သူထင်နေခဲ့တဲ့
အမျိုးသားဟာ သူ့ကိုချစ်ပါတယ်တဲ့။
အဲ့ဒါကို မျက်စိမှိတ်ယုံပြီး လက်ခံလိုက်ဖို့ကလဲ
သူ့အတွက်မလွယ်ကူပြန်ဘူး။

"ဘေဘီ မဖြေနိုင်ပြန်ဘူး...."

Sunghoonရဲ့ အသံမှာဝမ်းနည်းမှုတချို့
ရောယှက်နေတယ်။အဲ့ဒါကို
Sunooခံစားမိတယ်။မျက်ဝန်းနက်နက်တွေကို
မော့ကြည့်လိုက်ချင်ပေမယ့်
သူမလုပ်ဖြစ်လိုက်။ အဲ့ဒီအစား
တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတဲ့သွေးခုန်နှုန်းတွေကြောင့်
သူ နေရခက်လာပြီး ခေါင်းကို
ပိုငုံ့ထားလိုက်မိသည်။

"ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါဦး..."

နှစ်ယောက်ကြား ခဏတိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ
ခဏအကြာမှာ Sunghoonဆီက
အသံတိုးတိုးထွက်လာတယ်။
ပြီးတော့ သူ့ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို
ဖွဖွလေးအုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့ လက်ချောင်းတွေ။
​သူ့မျက်နှာဟာ ဖြည်းဖြည်းခြင်းအသာလေးဆွဲမော့ခံလိုက်ရပြီး သူသတိထားလိုက်မိချိန်မှာ
သူ့မျက်ဝန်းတွေဟာ သူ့ကိုမမှိတ်မသုန်
စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းနက်နက်တွေနဲ့
တစ်တန်းတည်းဖြစ်သွားသည်။