Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar...
*** Gece bitti, şafak söktü ama ben hâlâ yattığım yerde hissiz bir şekilde karşımda ki duvara bakmaya devam ediyordum. Gözlerim uykusuzluktan acıyordu.
Kullanılmış hissediyordum.
Akif' in odasından çıktığını duydum ama bakışlarımı ona doğru çevirmedim. Adım sesleri benim olduğum tarafa doğru geldiğini belli ediyordu.
Yanıma geldi ve iki büklüm bir halde uzandığım koltuğun kolçağına oturdu. Bakışlarımı kısa bir an ona değdirip hemen geri çektim. Saçları dağınık bir haldeydi, üstü yine çıplaktı, eşofmanını çıkartıp onun yerine siyah bir pantolon giymişti. Yeşil gözlerini bana dikmiş bakıyordu. Gözleri uykulu görünüyordu.
İç çekmesiyle konuşacağını anladım. Fakat aniden uzandığım koltuktan kalkmamla gözlerini yumup, dudaklarını birbirine bastırdı. Anlamıştı. Onula konuşmak istemediğimi anlamıştı.
Zaten beni dün gece dinlemeden, benim fikirlerimi, hissettiklerimi sormadan giden bir adamla konuşmakta istemiyordum. Fakat telefonum hâlâ ondaydı. Gülperi'yi aramam gerekiyordu, ya da Mansur'u da arayabilirdim ama ilk önce telefonumu ondan geri almalıydım. Sonra düşünürdüm kimi arayacağımı.
Ellerimle üstümde ki kazağını çekiştirerek aniden kalktığım için açılan bacaklarımı kapatmaya çalışırken, "Telefonumu verir misin?" dedim hissiz bir şekilde fısıltıyla. Yeşil gözleri ilk önce açıkta kalan bacaklarıma indi ve ardından boynunu sağa omuzuna doğru eğip kehribar gözlerime dikiti gözlerini.
"Hayır," dedi hâlâ o şekilde bana bakarak. "Seni ben götüreceğim eve."
"İstemiyorum. Telefonumu ver bana," dedim direterek.
