Sofra Bezi | Texting

21

Günün ikinci bölümü ha... Ben insanlara kıyamıyorum vallahi... Bu bölümü Zül'üme ithafen yayınlıyorum. Bol oy ve yorum isteriim.

Ha bu arada yine istek üzerine textingli bir bölüm oldu.

Yıldızımızın parlaması dileğimle...

İyi okumalar!

Yavaş yavaş gözlerimi araladım, tanıdık gelmeyen yerle etrafıma tanıyabilmek için baktım. Burası hastaneydi.

Hemşire başımda duruyordu bir yandan da serumu kontrol ediyordu. Gözlerimi açtığımı fark edince bana döndü.

"Nasılsın, nasıl hissediyorsun kendini?"

Dilim damağım kurumuştu zar zor ağzımı aralayıp konuştum.
"Daha iyiyim, nefes alabiliyorum en azından."

Başını salladı, "Astım krizi geçirmişsin. İlacın da varmış sanırım bildiğin bir hastalığındı değil mi?"

"Evet kendimi bildim bileli benimle."

"Nasıl oldu peki?"

"Resim atölyesine girmiştim, içeride ağır koku vardı boya ve deterjan gibi. Kötü olacağımı fark ettim fakat çıkmaya yetişemedim."

"Anladım canım. Neyse ki arkadaşların ve öğretmenin tam vaktinde yetişmiş. Ailen de geldi dışarıdalar, doktor beyi çağırayım o da kontrol etsin seni ona göre çıkışını yapalım."

Fazla takatim olmadığından başımı sallamakla yetindim.

"Benden istediğin bir şey var mı?"

"Su içebilir miyim?"

"Tabii." Diyerek yan tarafımdaki su şişesine uzanıp açtı, "Ben yardım edeyim istersen."

Ben de doğruldum ve içmem için yardım etti. Daha sonra odadan ayrıldı.

Doktor da kontrol ettikten sonra bugün çıkabileceğimi söylediler annem içeri girdi kalkmam için yardım etti annem ve babamla birlikte koridora çıktık.

Koridorda gördüğüm manzarayla şok oldum. Emir ve Yiğit Ege bir tatafta oturuyordu, öbür tarafta ise Ayza ve Elif hoca vardı. O anı anımsamıştım, benim için uğraşmıştı hepsi şimdi de burada olmaları bana kendimi özel hissettirmişti.

Erkeklerle iletişimi olan biri değildim uygun bulmuyordum da ama yaptıkları benim için çok değerliydi. Hepsine teşekkür borcum vardı.

Beni görmeleriyle birlikte hepsi ayağa kalktı. Annem, babam ve ben onlara doğru ilerledik.

Elif hoca konuştu "Cansucuğum çok geçmiş olsun nasılsın tatlım?"

"İyiyim hocam." Sonra hepsine tek tek baktım. "Sayenizde."

Benim ardımdan babam devam etti "Gençler, hocam hepinize teşekkür ederiz. Allah razı olsun."

"Ne demek efendim, teşekkür edilecek bir konu yok. Cansu sadece bizi korkuttu."

Gülümsedim "Sizleri de yordum kusura bakmayın. Teşekkür ederim hepinize."

Çocuklar tek tek geçmiş olsu diledi. Elif hoca da kendime iyi bakmam hakkında konuştu ve eve doğru yola koyulduk.

Yolda annem ve babama olayı anlattım onlar da son zamanlar dikkat etmediğim içinve onlara söz etmediğim için biraz kızdılar ama beni düşündükleri için olduğunu biliyordum.

Herkesi endişelendirmiştim.

***

Eve geldikten sonra uyuyakalmıştım. Uyandığımda kardeşim yatağımın kenarına sandalye koymuş başımda bekliyordu. Anlaşamazdık belki ama bana fazla değer verirdi. Annemlerden öğrenmiş demek ki yine bir şey olursa diye başımda bekliyordu.