Sofra Bezi | Texting

34

11.06.23
Selamünaleyküm ben geldim, biz geldik. Nasılsınız??
Bu kız niye geldi diye düşünenleriniz için söyleyeyim, şu an gelemek gibi bir niyetim yoktu malum henüz sınav geçmedi. Bu bölümü aylar önce yazmıştım duruyordu ben de geçen yıl da bugüne özel bölüm yayınladığım için, hatta belki de o bölüm sayesinde hayatıma dahil olan benden bir parça olan dostumu kazandım... Neyse geçen yıl bugün yaptığım şeyin anısı olsun diye bugün tekrar geldim.

Eksi ben olsaydım, bugünü yani doğum günümü çok abartırdım. Abartıdan kastım şatafatlı kutlamalar değil, hatırlanmak.. şu an da önemli tabii ama insan yaş aldıkça eskiden önemli gelen şeyler önemini azaltıp hatta belki de yitirebiliyor.

Hayat ne tuhaf değil mi geçen yıl sınava hazırlanıyordum o hengamenin içinde bölüm yazarak kafa dağıtıyordum. Bu yıl buradaydım ama pek bölüm yazmadım, yine sınava hazırlandım. Çok garip söyleyecek çok şey var ama kelimelerim anlamsızca etrafta dolaşıyor gibi hissediyorum.

Bugün 19.. yarın 20 ömrümüz varsa hayat geliyor ve geçecek. Belki ileride buralarda olmayacağım bile. Bu yazımı okuyup güleceğim:)) ama şu an içimden yazmak geliyor o yüzden şimdi yazayım yarını boş verin.

Uzun süre sonra hâlâ buradaysanız gözlerinizden öpecem güzel okurlarım.. ve bu bomboş kelamlarımı da buraya kadar sabırla okuduysanız alnınızdan da öpecem...

Sizden dua istiyorum, her şeyin en güzeli, en hayırlısı için.. Birbirimizin dualarda buluştuğu bir an olsun:) Yeni yaşımda da kitabımla ve benimle olduğunuz için teşekkür ederim❤️

Yıldızımızın parlaması dileğimle🌟
İyi okumalar!

MEZUNİYET-

Hayatımın en yorucu günlerinden birini daha an itibariyle yaşıyordum. Sabahtan beri koşmak dışında bir faaliyette bulunmuyordum, sürekli bi şeyler taşıyor hocalarla planlama yapıyorduk. Artık son saatlerdi, beklenen gün gelmişti.

Aylardır hazırlık yaptığımız koro ekibimiz bugün mezuniyet gününde sahne alacaktı. Hem mezuniyetimiz için hem de emek kokan ve bu bol stresli sınav arifesi zamanlarında müziğe çok ilgi duyan bana adeta kaçış olan bu koro nihayet kendini gösterecekti.

Açıkçası her şey çok içime sinmişti, henüz okulların kapanmasına zaman vardı fakat mezuniyet her yıl okulların kapanmasına göre daha erken yapılırdı okulumuzda. Hem son aylara geçerken enerji olsun hem de aceleye gelmesin diye bu düşünce hakimdi.

Ve bu yıl ilk defa mezuniyet de koro da olacaktı, müdür bey ders dışı unsurları gereksiz bulduğu için Elif Hocanın teklifini bunca yıl reddetmişti ama bu yıl duyduğum kadarıyla müdür yardımcıları da devreye girince nihayetinde onaylayabilmişti.

Şahsen bunca yıl engel olduğu için pişman olmasını çok istiyordum birçok sosyal faaliyete engel oluyordu ona göre üniversite sınavı dışında başka bir işle uğraşmamalıydık.

Ayza da babasıyla geçirdiği yılları hep ders baskısıyla geçirmiş olmalıydı şu an bile o baskının var olduğuna emindim ama Ayza babasına karşı dik duruyordu, bu zamana kadar hiç kendini ezdirdiğini görmemiştim.

Zaten hep de başarılıydı geldiğinden beri ne kadar çalıştığı ve çok zeki olması tüm hoacaların dilindeydi.

Umarım müdür bey bugün gerçekten koro hakkında olumlu düşünür diye içimden geçirdim. Ona karşı hep bir kin vardı içimde, eskiden de pek haz etmiyordum fakat Ayza'nın anlattıklarından sonra bu his daha da arttı.