The Harvest [Unedited]

V

Jacob's POV

I'm still baffled why I'm standing here in Agent Saunder's driveway. Dalawang araw na nang huli ko siyang makita at sa hindi malamang dahilan, hindi ako mapakali. Maybe I just want to really know if she's holding up and fine despite the problems she's in.

I shook my head in disbelief. What I'm here for is related to my work. Kung may bago bang development sa kaso ng nawawala niyang kapatid and nothing more.

I fixed myself first and looked at the food I brought. Will she like this empanada? I didn't go shopping because I didn't have time anymore and besides, I didn't know what a woman would like. 

'Di bale na nga.

I looked around the whole building before I decided to knock. The owner of the house is a famous politician and businessman, so it's normal if it's expensive and spacious. The house has only two floors but it is obvious that the money invested in it was not just a matter of course.

Huminga muna ako ng malalim bago pindutin ang doorbell. Umalingawngaw ang tunog nito pero wala pa ring sumasagot kaya inulit ko ang pagpindot.

Hindi siguro talaga magandang ideya na dumaan dito bago magsimulang mangalap ng impormasyon.

I was ready to leave the place and was about to turn around when I heard the door open softly. Tumambad sa akin ang pigura ni Kristal, isa sa mga naging kaklase ko noong high school. Kilala niya ba si Alexa?

"Can I come in?"

"Akala ko kung sino na, ikaw lang pala. Oo naman, umupo ka muna rito at tatawagin ko lang si Alexa," sagot niya at inalok ako sa loob ng bahay. Pinanood ko siyang magtungo sa kusina nang makaupo ako sa isa sa kanilang mga sofa.

Iginala ko ang tingin sa buong sala. Halatang mamahalin ang mga furnitures, hindi mabibibili ng mga karaniwang mamamayan. Even the sofa obviously has grandeur due to its softness.

Naibaling ang atensyon ko sa bagong dating na Alexa. Umupo siya sa kaharap kong sofa at napabuntong-hininga. Sumsisnghot pa siya at mugto rin ang kaniyang mga mata. Inalok ko sa kaniya ang dala-dala kong pagkain na nakapagpangiti sa kaniya.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong nakawan siya ng tingin. Maganda pa rin ang hitsura niya kahit hindi gaanong nasuklayan ang kaniyang buhok. She was wearing a pink t-shirt and a pajama suit, but even though she looked like she had just come out of the bedroom, it was obvious that she hadn't gotten much sleep.

Maybe because of the stress she feels from losing her sister. Ilang minuto pa kaming nanatiling tahimik pero agad rin naman kaming nagsimulang mag-usap.

Pumunta lang naman talaga ako rito para i-check kung ayos lang ba siya at siguraduhing hindi siya gumawa ng kahit anong nakasasama. Ang totoo nga niyan, pinakiusapan ako ni Alec nung nakaraang araw para kamustahin ang kapatid niya dahil may nakaraan na itong sakit na depresyon. Hindi naman ako makahanap ng magandang oportunidad kaya sinamantala ko na ang day-off ko.

And even if Alec hasn't said it yet, as Alexa's partner, it's my responsibility to ensure her health and safety.

In all my life, I have never tried to make a woman feel better so the only thing I know to do in this situation is to hand her the carton of tissues.

She's crying and I feel useless in front of her.

Ilang saglit pa kaming nagpalitan ng mga salita nang bulabugin kami ng tunog na galing sa work phone ko. Galing ang tawag sa isa mga tauhan sa departamento kaya alam kong kailangan ko itong sagutin agad.

[Sir, may natagpuan kaming bangkay dito sa may lawa malapit sa daungan ng mga bangka pero hindi namin makumpirma kung si Ms. Cammie Solerio ito. Malaki rin ang kutob namin na hindi siya dahil hindi tugma ang mga description ng kaniyang ate sa katawan ng bangkay pero malakas ang kutob naming iisa lang ang suspek,] mabilisan ngunit malinaw na paliwanag ng isa sa mga tauhan ko sa kabilang linya.