The Harvest [Unedited]

XIII

Alexa's POV

I can't say how much I was shocked by what Jacob said. One by one, the tears that I had been holding back for a long time came pouring out. 

There was a lump in my throat that I couldn't swallow because I didn't know if Cammie was okay, if she was still alive, or if she was taken from us forever.

Shaking, I grabbed the phone from him and he didn't stop me. Pilit kong pinupunasan ang basa sa aking mga pisngi pero patuloy pa rin ang pagdaloy ng luha mula sa aking mga mata. Hindi ko na rin mapigilan ang aking mga hikbi nang ilapit ko ang telepono sa aking tainga.

"He-hello, thi-this is Alexa... ka-kapatid ko po si Cammie... kamusta p-po ang lagay niya?" My voice was hoarse when I answered the person on the other line and Jacob's eyes were full of pity as he stared at me.

"Buhay pa siya, pero natatakot akong baka bumigay na ang kaniyang katawan. Kung gusto niyong maabutan ang kapatid mong humihinga, kailangan niyong magtungo rito sa lawa ng Maputik. Dito ako maghihintay, at pakiusap, huwag na huwag niyo munang ipaaalam sa iba."

Nang ibinaba ng matandang babae ang tawag ay parang natanggal ang tinik na matagal ko nang iniinda. Nakaramdam ako ng kaginhawaan at parang lahat ng pagod ko nitong mga nakaraang araw ay unti-unti ko nang nararamdaman. Pero hindi pa ako pwedeng magpahinga.

Ibinaling ko nag tingin sa kasama ko at marahas na pinunasan ang aking mga pisngi gamit ang likuran ng aking mga kamay. "Let's go back to Lake Maputik."

Agad pinaharurot ni Jacob ang sasakyan at hindi na nag-abala pang magtanong. If my calculations are correct, twenty-five minutes is more than enough to get there.

Habang papalapit kami sa aming destinasyon, hindi ko mapigilang mag-alala ng husto. Mas lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ko at mas lalo akong nababalisa.

However, I couldn't hide the joy I felt because we finally found Cammie alive.Ngunit hindi pa rin ako kampante dahil na rin sa tinuran ng babae kanina.

As usual, Jacob didn't park the car properly and got out in a hurry. Even I didn't bother to fix myself and immediately looked for the form of the woman we were talking to earlier.

Sinadya naming hindi pumunta sa gawi ng crime scene dahil na rin sa babala niya. Maputik ang buong paligid at mahamog dahilan para hindi namin maaninag ng husto ang daraanan. I can't even count how many times I almost sat down because of potholes and mud.

"Alexa!" 

Napatingin ako sa gawi ni Jacob. Itinuro niya ang likuran ko at sinundan ito ng tingin. 

There was some light in the distance and when the fog gradually subsided, the figure of a woman dressed in a black cloak was revealed.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at agad tinungo ang matandang babae. Gano'n din ang ginawa ni Jacob. 

The woman was in a dense part of the lake, which is why it was difficult to reach her, but it didn't take long before I was in front of her.

Matanda na siya at maputla pero hindi maipagkakailang maganda pa rin ang kaniyang hulma. Kahit ang kaniyang balat ay makinis at malinis ang pagkayari ng kaniyang buhok. Natigil ako sa pagsusuri sa kaniya nang bigla siyang magsalita.

"Alexa Saunders," panimula niya sabay sampal sa aking pisngi. Pati si Jacob ay nagulat sa kaniyang inasta at akmang bubunutin na sana ang baril sa kaniyang tagiliran nang lumingon ang matandang babae sa kaniya.

"Kalmahan mo lang iho, itinaboy ko lang ang mga masasamang emosyon na bumabagabag sa kaniya," ngumiti siya sa akin at inabot ang aking mga palad, "Sa ngayon, ayos pa rin ang lagay ng iyong kapatid. Nilapatan ko na ng pang-unang lunas ang kaniyang mga natamong pinsala pero kailangan na niya ng doktor. Sumunod kayo sa 'kin at makikita niyo siya."