11 Laneti(KATILIMLI)

30 Ekim

Bu bölüm duyuruya yazdığımız şeye ilk cevap vereb Melania üzerinden yazılmıştır.

Melania evinde, odasında yatağına uzanmış, müzik dinliyordu. Bir önceki gün öğle sıralarında eve varabilmişti ve annesi onu görür görmez bağrına basmış hıçkıra hıçkıra ağlayarak onu asla o sınava göndermeyeceğinden bahsetmişti. Lanet babasının lanet ataları yüzünden kendisi sorumlu tutulamazdı. Ama Melania biliyordu ki o sınava gitmezse onu çok acılı bir ölüm bekliyordu. En azından şansını denemeliydi.

Kulaklığında Taylor Swift'in sesinin izin verdiği kadar bir ses duydu ve korkuyla ayağa fırladı. Vakit gelmiş miydi yoksa? Pencereye döndüğünde sesin oradan geldiğini fark etti.

Pencerede bir базами duruyordu. Bu Bayan Laura'nın onlara son derslerden birinde anlattığı X kategorisinde bir yaratıktı. Yarasa kanatlara sahip, tırtıl görünümlü gagalı bir yaratıktı ve tavuk ayaklarına sahipti. Virginia'nın tasarladığı sonra Ruslar tarafından bulunup çalınan yaratıklardan biriydi. Melania bunun üzerine yutkundu. Gerçekten de vakti gelmişti.

Penceresini açtı ve yaratığı içeri aldı. Ayağına bağlı bir kağıt görmüştü. Onu oradan yavaşça çözdü ve yaratığın gitmesine izin verdi.

Bu bir mektuptu. Mektubu açtı ve içindeki altın işlemeli parlak kağıdı çıkardı. Kağıdın en üstünde kendi ismi vardı. Altında ise sadece bir cümle yazıyordu.

Gece yarısı  Le Parc De L'Enfer.

Melenia daha önce böyle bir park duymadığına emindi. Telefonundan haritaları açtı ve Parkın ismini yazdı. Gerçekten de yoktu. Peki orayı nasıl bulacaktı? Mektup zarfını ters çevirip sallayınca sarı bir kağıt daha düştü. Bir harita, ve kendi evinden Le Parc De L'Enfer'e bir yol işaretlenmişti. Evine yarım saatlik bu parkı bilmemesi onu gerçekten de şaşırtmıştı.

Gece yarısına daha 6 saat vardı on birde yola çıksa beş saat. Kalan zamanını biraz daha annesiyle geçirmeye karar verdi ve annesinin yanına indi.

Saat on sularında geri odasına dönüp hazırlandı ve masasına annesine veda eden bir not bıraktı. Annesinin asla gitmesine izin vermeyeceğini biliyordu. Bu yüzden kaçmak en iyisiydi.

Yanına küçük bir çanta alıp pencereden dikkatlice indi ve yürümeye başladı.

Parka bir dakika kalmasına rağmen onu hala görememesi korkutuyordu ama sonra bir anda bir direğe toslayınca kendine geldi. PARK RESMEN YOKTAN VAR OLMUŞTU!

Bunun büyü olduğuna emin olduğu için çok sasirmadan içeri girdi. Küçük bir parktı, içerde ne oyun alanı ne de başka bir şey vardı, sadece ortada kocaman bir heykel. Melania yavaşça heykele yürüdü. Yaklaşık 5 metre boylarında, tahtta oturan dünya güzeli bir kadının heykeliydi bu.

"Virginia buysa gerçekten de güzelmiş."

Melania arkasından gelen sesle korkuyla sıçradı ama bunun Stephen olduğunu görünce biraz rahatladı.

"Evet, ne yalan söyleyeyim öyle."

15 dakikalık bir beklemenin sonunda kalan 15 kişi de gelmişti ve tüm öğrenciler tamamlanmıştı. Saat da gece yarısını vurmuştu.

"Ee, şimdi ne olacak?" dedi Lemina. Herkesin içini bir korku kemirmeye başlamıştı ve hepsi başlarına bu belayı açan Virginia'nın heykelinin başında toplanmıştı.

"Gitme vaktiniz geldi." dedi bir erkek sesi, ama öğrenciler onun kim olduğunu anlamak için dönemeden esnemeye başladı.

"Sadece benim mi uykum geldiuu?" dedi Night esneyerek, sonra ortamda bulunan 17 kişi uykuya gömüldü.

Arkalarında bulunan maskeli beş kişi ise onları toplayıp büyük bir arabaya bindirdi.

***

Tüm öğrenciler ertesi sabah yani 31 Ekim sabahı saat 8'de çalan güçlü bir sesle uyandı, hepsi bir an nerede olduklarını anlamakta güçlük çekse de sonunda önceki gece olanları hatırladılar ve yattıkları yataklardan kalktılar. Kocaman bir yatakhanenin içindelerdi ve hepsinin üzerinde siyah birer badi ve kan kırmızısı rengi eşofmanlar vardı.

"Üstümüzü kim değiştirmiş?"

"Sence sormamız gereken soru şu anda bu mu?" diye tısladı Alex soruyu soran Joaquin'e ama kavga uzamadan ayak sesleri duyuldu.

Öğrencilerin hepsi bir kenara çekilirken yatakhanenin büyük ve sağlam kapısı büyük bir sesle açıldı ve içeri iki kişi girdi. İlk dikkat çeken noktaları ikisinin de üstlerindeki siyah tulumdu ve tabi ki ellerinde tuttukları büyük ve ağır silahlar.

"Bu silahlara ne gerek vardı ki?"

"Of, bir şeye de söylenme. Daha havalı gözüküyoruz işte."

Öğrenciler şaşkın şaşkın karşılarındaki bu iki kişiye bakıyordu ama şaşırdıkları şey ne giydikleri tulumlardı ne de ellerindeki silahlar...

Şaşırdıkları şey karşılarındaki iki kişinin kendilerini bu sınava dokuz ay boyunca hazırlayan Laura ve Layla Potter olmasıydı!