Kalem Nöbetçileri

O...

Bu, oydu. Buraya, Kababurun'a gelen turist Melih idi. Kısa kıvırcık saçları vardı. Ela rengi olan gözleri yorgun yorgun bakıyordu... Kollarının arasında kardeşi Buse vardı. Buse'ye ne olmuştu öyle? Nefes almıyordu. "Ambulans çağırın!" "Hemen!" "Buse beni bırakma..." Bu tüm olanlar... Yoksa... Buse abla... Şaşkınlık içinde etrafa bakarken ne olduğunu anlamaya çalışıyordum bir anda nefesim kesildi kendimi yerde buldum, gözyaşlarım damla damla akıyordu... Aklımda sadece tek bir soru vardı.... "Buse abla neden buradaydı?"
Buse ablanın normalde Meksika'da olması lazımdı. Buraya ne için gelmişti? Aklımda bir sürü soru varken Buse ablayı yolda, Melih abinin kollarında nefessiz görünce ben de hastanelik oldum. Gözlerimi açtığımda sedyedeydim. Yanımda Ela, annem, babam, Ali ve Onur vardı... Mıstık yine evdeydi :).
"Kızım!" dedi annem ben gözlerimi açar açmaz... Babamın telaşlı gözleri her halinden belli oluyordu... Sahi, babamın Dubai'de olması gerekiyordu... Buraya sırf benim için mi gelmişti? Dubai'deki işini gücünü bırakıp... "Kızım! Daha iyi misin?" çıktı annemin dudakları arasından... Babam hâlâ bir şey demiyordu... "İyiyim anne" diyebildim sadece. Babam gözlerini gözlerimden kaçırdı, koridora doğru yol aldı... Yine binlerce soru kafamda bulanıklaşırken Ela'nın "Ablaa" diyişiyle uyandım... "Efendim ablacım" diyebildim sadece. Sonra Ali: "Kızım, niye oraya gittin?" diyişiyle bir kere daha uyandım...
"Tamam!" dedim kendi kendime, "bu kadar yeter!" Annemler beni merak ediyorlardı, ben de onları. Özellikle de babamı... Bunları düşünürken içeri 3 polis girdi. Babamı tutukladılar.... Yerimden kalkmaya çalıştım, daha kötü oldum yine ağlamaktan nefes alamıyordum... Babam yoksa... Babam bir.... "Hayır!" "Olamaz!" dedim kendi kendime... Bir hemşire odaya girip beni sakinleştirene kadar kendi kendime söylenmiştim... Ağlamak istiyordum, anneme hesap sormak, babama hesap sormak istiyordum... "NEDEN!" diye bağırmak istiyordum....
Bir anda her şey kapkara oldu...