KARDELEN HANIMAĞA

14- ŞEVEKÉ TÂRÎ -|KARANLIK BİR GECE|

İyi okumalar 💐

Medya; Kubilay karça|celladına aşık|
________________________

"İkimizde korkaktık..! Ne sende beni sevecek yürek vardı, ne de bende senden vazgeçecek.."

_______________________

Ölüme eş değer anlar vardır , seni ölüm soğukluğuna iten hayatı zindan edip son anda bedeninden çıkmak için direnen ruhun gibi çetin ve acı anlar...

Sırtını dönse dövse ya şu adamı aklından geçen sesleri kulak ardı yapmıştı zira zihninin kendisine söylediği şeyleri yaparsa şayet insan insan üstünde kalmaz diye düşündü kadın...

Acı bir tebessüm etmişti kadın yıllardır dilinden duymadığı ismini yıllar sonra iki farklı insan olarak kendisinin sadece kuzeni sıfatıyla ismini söylemesi can yakmıştı...

Dolan gözlerini gökyüzüne bakarak geri akıtmıştı derin bir nefes almış çatılan kavisli ve güneşte açılmayan kısık gözleriyle arkasına dönüp kendisine seslenen adama bakmıştı.

Gözlerine kitlenip usulca bakan adamla yanında ellerini sıkıca tutmuş pantolonuna tutunmuş mirzayı görmüştü.

Korktuğu yüzünden belli olan çocuğa kısa bir bakış atmış adamın yüzüne çevirmişti gözlerini.. oğlunu Zilanin yanına bırakan adam etrafına üşüşen adamlarla usulca kadının gözlerine bakıp onay istemişti ona yaklaşmak için, usulca kendisine yaklaşan adamla kalbî debar atmışçasına hızlanmış nefes alış verişeleri düzensizleşmişti.

"Kardelen..." Demişti.. eskiden olsa söze "güvercinim.." diyerek başlardı zaman iki insanı birbirine yabancılaştırmıştı.. ateşin suya muhtacı gibi kadının ismi kesik kesik çıkmıştı adamın dilinden nefes almayı o muhtaç olduğu suyu sadece kadının adını zikrederek içeceğini düşünerek söylemişti.

Yıllar önce birbirine aşkla bakan gözler şimdi kadın tarafından nefretle adam tarafından acıyla bakıyordu. Gözlerini adamın gözlerinde çekemeyen kadın kendine lanetler savurmuştu, adını zikrederken yanan uzuvları ruhunu yakmıştı, hafif bir tebessüm edip adamın gözlerine bakmayı sürdürerek cümlesini tamamlamasını bekledi..

İçinden kendine sıraladığı sözler kadını yakmıştı " demek bu muhtaç olduğum gözlere bir daha bakabilmek için bana ihanet etmen gerekiyordu hejar..."

Adamın karşısında daha fazla aciz duruma düşmemek için kendiyle savaşa giren kadın buğulanan gözlerini kırpmamak için kendiyle savaşa girmiş başını ne oldu dercesine sallamıştı.

Kadının sert bakan gözlerine kilitlenmişti, söyleyeceği sözleri unutmuştu adam ne diyecekti hatırlamıyordu bile başını usulca sallayarak "sağol.." demiş gerisini getirememişti. Başını sallayan kadın söyleyecek onca kelimesi olmasına rağmen tek kelime etmeden arkasını dönüp hastaneye girmişti. Bulduğu ilk lavaboya giren kadın sırtını kapıya yaslayarak tuttuğu göz yaşlarını serbest bırakmıştı.. avuçlarıyla ağzını sıkıca kapatmış hıçkırıklarıni kimse duymasın diye dünyayla adeta savaşa girmişti.

Usulca kapının dibine çöken kadın gözyaşlarını bir zehir gibi sessizce bedenine akıtmıştı onu günden güne eriten sessiz göz yaşları...