Bölüm sözü;
UMUT; BAZI İNSANLARDA OLMAYAN AMA
BAZI İNSANLARIN DA RAHATLIKLA YIKTIĞI DUYGUDUR..🥀🥀
Okuldan ayrıldığım ile ilgili bir mesajı şok olmuştum.
Zemin ayağımın altından kaymıştı sanki. Tüm vücudum titremeye başlamıştı.
Reyyan Hoca hemen “ Ömür ne oldu ?” dedi.
Hepsi meraklı bir şekilde bana bakıyordular.
Şuan hiçbirine cevap veremezdim.
Mesaja bir kez daha baktım .Bu belki de yirminci kez bakışımdı.
“SENİ OKULUMDA İSTEMİYORUM ÖMÜR!”
“KAYDINI YARIN SABAH ERKENDEN SİLİYORUM!”
Dünyam kararmıştı. Bir baba kızına güvenmeyip onun evden çıkmasına sessiz kalır mı ?
Ya da bir baba kızını okuldan alıp cezalandırmaya çalışır mı?
Etrafıma baktım; Reyyan Hoca, Mavi, Buse, Ulaş hepsi bana bakıyordu. Sanki onlara anlatsam hemen yardımcı olacaklarmış gibi...
Sulu gözlerim artık görüş alanımı tamamen kapatmıştı. Kafamı arkaya doğru yasladım ve saate baktım. Saat 01.27 idi. Meraklı gözlere döndüm.
Daha üç saattir tanışmıştık ama sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibi hissettim.
Aslında mutlu olmuştum beni düşündükleri için. Bu nedenle onları daha fazla telaşlandırmadan söze başlamaya çalıştım.
Reyyan hocanın elini sıkıca tuttum. Diğerlerine minnet dolu bakışlar verdim.
“Emin olun pek önemli bir mesele değil.”
Tabii , tabii önemli değil Ömür hanım bittin sen bittin Ömür !! diye söylendi iç sesim . Bu sefer haklıydı galiba :/
Derin bir nefes alıp sözlerime devam ettim;
“ Yani benim için önemli ama saat şuan çok geç. Açıkçası şuanda da pek anlatabileceğimi ve anlayacağınızı da sanmıyorum.”
Dedikten sonra omuz silktim. Dudaklarımı büzdüm. Gözyaşlarım yine bana çıkarabildikleri tüm zorlukları çıkartıyorlardı...
“ Aaaaaaa mesele ne olursa olsun o dudaklarını düşürme gamzelim.”
Sağıma döndüğümde Buse konuşuyordu. Duygulanmıştım...
Nasıl bu kadar iyi niyetli insanlar olabilirdiler? Gülümsedim ve minnet dolu bakışlarla Buse’ ye döndüm. Tam ağzımı konuşmak için ağzımı araladım ki ;
“ Sakın kendini yorma bal peteğim. Üzülme. Belli ki çok üzülmüşsün. Sıkma o tatlı canını. Biz yarın yine gelir o zaman daha detaylı konuşuruz.
O kadar mutlu olmuştum ki gözümden bir yaş firar etti. Ama bu sefer bu gece yaşananlar değil de şuan yaşadıklarım için mutlu olduğumdan dolayı ağlıyordum.
“Hepinize teşekkür ederim. Çok destekçim oldunuz ..”
Ulaş yanıma gelip elimi tuttu.
“ Şimdi güzelce uyu . Bizde gidelim. Ne de olsa yarın tekrar geleceğiz. :)”
Başımla dediklerini onayladım. Artık kendimi uykuya teslim etmiştim.
Günlerden pazardı . Cuma gecesinden beri uyuyordum.
Gözlerimi güneşli bir güne açmıştım. Bir an herşeyin düzeleceğini, babamın gelip beni bu hastaneden almasını, evimize dönmemizi o kadar istemiştim ki ..
