Gecenin Yalnızlığı

Bölüm 8: Yara

Bölüm 8: Yara

Hızlıca ve bir o kadar dikkatlice pencerelerden geçiyorduk.

İlk Karan geçti.

Yangın merdivenlerine ulaştı.

Ardından hemen ayakta durmakta bile zorlanan Alaz geçti.

Daha doğrusu biz zorla geçirttik.

Onun ardından ayakları titreyen bir şekilde Lara geçti.

Ardından Emir geçti.

Onun ardındansa Ada.

Ben en sona kalmıştım.

Yavaş bir şekilde pevncerenin pervazına çıktım. Yere baktım. Hafif bir şekilde başım döndü. Ve o an aklıma gelen yükseklik korkuma küfürler ettim.

"Aden... Aden hadi yere bakma. Gel."

Ama bir türlü geçemiyordum.

Ve evet nefesimi tutmuşum. O an fark ettim.

Gözlerimi kapattım. Ve kenardaki demirlerden yavaş yavaş adımlamaya başladım.

Demirin yarısına ulaştım.

Yavaş bir şekilde gözlerimi açtım.

İlk önce karşımda elini uzatmış benim gelmeyimi bekleyen Karan'a baktım.

Onun arkasında endişeli gözlerle beni izleyenlere baktım.

Sonra bakışlarım yere doğru indi.

Elimle duvara daha sıkın tutundum.

"Sakın yere bakma! Tamam mı? Sakın bakma. Hem az kaldı. Hadi. Sadece bir kaç adım. Hadi. Lütfen." Dedi Karan.

Ayağımı bir adım öne attım.

"Hayır!"

"Hayır."

"HAYIR!"

Dediler aynı anda. Panik şeklinde gözlerimi açtım.

Ve ayağımı önümdeki boşluğa attığımı derk etmem bir salise bile almadı.

Elimi daha sıkı tuttum yanımdaki duvara.

Ayaklarım havadan sallandı.

Gözlerimi sıkıca kapatmış, ne yapıcağımı bilemeyerek duvara tutunuyordum.

Yeniden demirin üzerine çıkmam için ayakkarımı haraket ettiriyordum.

Diğerlerinin bağıran sesleri beni daha da gererken artık tutunduğum duvar elimi acıtmaya başlamışdı.

Büyük bir çaba sarf ederek sağ ayağımı biraz da olsa demirin üzerine koymayı başarmıştım.

"Evet. Şimdi diğer bacağınıda koy. Hadi. Diren." Dedi Karan. Diğerleri bağırırken o beni yönlendirmeye çalışıyordu. Ve şu an hiç olmasa bile diğerlerine nazaran en sakini oydu.

Duvar artık ellerimi kesmeye başlamıştı.

Sağ elim gitgide dayanıklığını yitiriyordu.

Biraz daha dayansaydım biliyordum ki, bütün dayanıklığımı bırakıp kendimi salıcaktım.