Yaşadığımız -en azından benim açımdan öyleydi- bu hüzünlü anın ardından annem ve Minho ile birlikte kahvaltı yapmak için masadaki yerimi almıştım.
Minho annemle ufak sohbetler ediyorken sessiz sedasız onları seyrediyordum. Arada bir çatalıma bir şeyler iliştirip ağzıma götürüyor, sonrasında yeniden onları izlemeye devam ediyordum.
''Minho, kahvaltıyı hazırlarken soracaktım ancak fırsatım olmadı. Dönecek misin ailenin yanına? Rahat bırakırlar mı seni?''
Annemin sorusuyla gözlerim tabağımda sabitlenmiş, Minho'nun vereceği cevaba karşın ıslanmayı yahut yumulmayı, içten içe gülümsemeye hazırlanmayı bekliyordu.
''Size anlattım Bayan Hwang, burada kalabileceğim en fazla bir iki gün. İnanın bana, gitmeyi hiç istemiyorum. Ama bildiğiniz gibi, ailem, büyük bir sorun.''
Alt dudağımı dişlerimin arasına aldım Minho konuştuğunda. Ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. Derince bir nefes alıp tabağımdaki kahvaltılıkları eşelerken mırıldandım.
''Onları da, homofobikliklerini de sikeyim.''
''Hyunjin!''
Annemin bir anda parlayan sesi ile birlikte dikelmiş, gözlerimi sonuna dek açarak anneme dönmüştüm. Sonrasında o söyleyince anladım ne yaptığımı.
''Küfür ettiğini duymak istemediğimi sana daha önce de söyledim.''
''Üzgünüm.''
Annemin hafif çatık kaşları altında beliren kızgın bakışlarından kaçmış, tabağımı izlemeye geri dönmüştüm. Yeniden sessiz sedasız halime büründüğümde annem Minho'ya sevecen bir tavırla fakat kısık sayılabilecek bir ses tonuyla sorusunu yöneltmişti.
''Tatlım, bak ne diyeceğim. Ne Hyunjin'in ne de senin üzülmeni istemem. Sana bu yüzden bir soru soracağım. Reşitsin değil mi?''
''Öyleyim.'' demişti Minho çatalını ciddiyetle bir kenara bırakırken. Ben de göz ucuyla annemin dudaklarına, ağzından çıkacak olanlara bakıyordum.
''Hyunjin sana bundan bahsetmediyse bile söyleyeyim, ben bir avukatım. Madem reşitsin, seni baskılayan aile fertleriyle aynı evde yaşamamayı ve onların yanından ayrılmayı talep edebilirsin. Bir süreliğine onların yanına dönme. Eğer ailen bir sorun çıkartırsa avukat ihtiyacını bizzat ben karşılarım.''
Annemin söyledikleriyle hafif eğik duran başımı kaldırmış, anneme dönmüştüm. O da bana bakıyordu. Gülümsedi, bunu benim için ve Minho'yu siktiğimin insanlarının elinden kurtarmak için yapıyordu.
''Her türlü arkanda duracağıma emin olabilirsin, az çok annen yaşlarında olduğumu tahmin ediyorum. Bu zamana kadar Hyunjin'e tek başıma annelik yapabildiysem, bundan sonra sana da yapabilirim.''
Annem ve ben Minho'nun konuşmasına odaklıydık. Fakat Minho dudaklarını bir kez aralamış, bir şey söylemeden kapatıp ağlamaya başladığında annem şaşkın gözlerle ona bakmıştı. Minho'yu ayağa kaldırıp güzelce sarıldı ona. Biliyordum bu sarılışı, ben yanındayım sarılışıydı bu.
''Bayan Hwang.. Size ne kadar.. Teşekkür etsem az.''
———
hyunjinin annesi karim ol
