ယစ်မူးပျော်ဝင်ဖွယ်║မြန်မာပြန် 『Completed 』

Chapter-72

~Unicode~

ရှန်ထင်ဝေ့၏ ဖုန်းတုန်ခါသံက ရပ်တန့်သွားခဲ့သည် ။

ထိုအချိန်မှသာ စိတ်အာရုံတို့အား ပြန်လည်စုစည်းနိုင်လိုက်ရင်း ဖုန်းအား မျက်စိရှေ့သို့ ယူကြည့်လိုက်ချိန်တွင် စခရင်ထက်၌ " လျန်ကျွယ် " ဆိုသည့် နာမည်က ရှိနေကြောင်း တွေ့လိုက်ရလေသည် ။

ရှန်ထင်ဝေ့က ပြန်လည်ခေါ်ဆိုခြင်းအား နှိပ်လိုက်ချိန်တွင် တစ်ဖက်လူက အလျင်အမြန် ကိုင်လာခဲ့သည် ။ အိပ်ရာနိုးစဖြစ်သောကြောင့် သူ၏အသံက အလိုလို အားနည်းနေခဲ့ပြီး အနည်းငယ်မျှ အသံရှည်စွဲမိသွားခဲ့ရင်း ပြောလိုက်လေသည် ။

" ဟယ်လို..... "

" နိုးပြီလား ?" ဖုန်းတစ်ဖက်မှ လျန်ကျွယ်က မေးလာသည် ။

ရှန်ထင်ဝေ့မှာ အိပ်ရာမနိုးခင်ကတည်းက လျန်ကျွယ်၏အသံအား ကြားလိုက်ရခြင်းကြောင့် ဘာရယ်မဟုတ် ရှက်သွေးဖြာသွားခဲ့ရရင်း ပြန်ဖြေလာသည် ။

" အွန်း... "

" ကိုယ် ပန်းဆိုင်ကိုသွားခဲ့တယ် "

လျန်ကျွယ်၏ အသံက ပုံမှန်ကိစ္စရပ်တစ်ခုအား ရှင်းပြနေသည့်အလား တည်ငြိမ်နေသည် ။

" ပန်းဆိုင်မှာက စံပယ်ပန်းစည်းမရှိဘူးဆိုတာနဲ့ ပန်းအိုးလေးပဲ ဝယ်ခဲ့လိုက်တာ "

ရှန်ထင်ဝေ့က အိပ်ရာထက်၌ ထထိုင်လိုက်ရင်း ဘေးဖက်ရှိစားပွဲပေါ်မှ လက်တစ်ဖဝါးစာ ပန်းအိုးလေးအား ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်တွင် နူးညံ့စွာ ပြုံးလာခဲ့ပါ၏ ။

" ကျွန်တော် မြင်ပါတယ် "

လျန်ကျွယ်မှာ သူ၏စကားအား မည်သို့ပြန်ဖြေရမည်မှန်း သိတော့ပုံမရပဲ တစ်ခနမျှ တန့်သွားပြီးနောက်တွင် သူကပါ လိုက်ပြောလာခဲ့သည် ။

" အွန်း "

ရှန်ထင်ဝေ့မှာ လျန်ကျွယ်၏ စကားလုံးတို့ဖြင့် ဖော်ပြလေ့မရှိပါသော နွေးထွေးမှုမျိုးနှင့် အသားမကျသေးသည်ဖြစ်ရာ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက် တွေးကြည့်မည်ဆိုပါက လျန်ကျွယ်၏ အပြုအမူမှာ " ပန်းပေးသည် " ဟု ပြောလို့မရပါကြောင်းကိုလည်း အာရုံမထားနိုင်ပါတော့ပဲ လေးလေးနက်နက်သာ ကျေးဇူးတင်မိတော့သည် ။