İlk Acım Değilsin

•7

Affet Diyen Ölüyordu.

İki kere aramıştım,açmamıştın telefonu.
Bu sefer bir başkasıyla da konuşmuyordun.
Telefon çalıyor,sonra meşgule dönüyordu.
Bir mesaj attım,sesini özledim ya da seni seviyorum diye değildi bu sefer.
‘Son kez aç,istiyorsan bir daha hiç açma’
diyebilmiştim.

Az biraz yürüdüm karanlık ve sessiz sokaklarda.Ortalığı aydınlatan lambalar yoktu.Ortalığı aydınlatan bir sigara bir de cep telefonunun ışığı vardı.Bir de kalbimde sönen yangın.

Çok geçmeden bir daha aradım;telefonu açtı.
On,on beş saniye sustuk.
‘Neden?’ diyebilmiştim.

Ses vermemişti;konuşmayacak olduğundan değil anlatacak yalan bulamadığındandı.
Yani ben öyle düşünmüştüm.

‘Neden?’ diye yeniledim soruyu.

Ağlamaklı olan ses tonu ile;
‘Özür dilerim’ diyebildi sadece.

O ana kadar,onun ağlamasına üç kere şahit olmuştum.Ağlarken,boğazımda bir şeyler düğümlenir,konuşacaklar bir şey bulamazdım.Bu sefer ise hiçbir şey hissetmiyordum.

“Ne özürü ya?Ne özürü?Neden yaptın,ne eksiğim vardı?Neyim yetmedi sana?”

Ben okkalı bir tartışma,küfür kıyamet bekliyorken,o arada ağlamaklı ses tonuyla sadece ağlamaklı sesini duyuruyordu.
Konuşmuyordu.

Ben devam ettim;
“Bu saatten sonra hayatımda sen diye biri yok,öldürdüm artık seni gözlerimde.
Neden yaptın?Ya da neyse söyleme.
Umarım mutsuz olursun.”

Bu siktir ol gitten fazla canını yakmış olmalıydı ki telefonu kapattı.

Çok zaman sonra bir mesaj geldi.

Bir ton yalan dolan,özenle seçilmiş kelimeler.Ve bir kelime ‘Affet...’

İşte o zaman,anlamıştım ‘affet’ diyen ölüyordu.