Anxiety Attacks // Saiki K. x Reader

#Sol

Şemsiyeni bile almadan yağmurun altında heyecanla Saiki'nin anlattığı yere koştun. Sırıl sıklam olmuştun ama o hala gelmemişti. Bunun sana yapılan kötü bir şaka olduğunu düşünmeye başlamıştın. Üşüdüğün için otomata yönelerek bır kutu sıcak kahve aldın ve salıncalkarın birine oturdun.

Kutunun üstünde tüten sıcak buharı eline doğrulttun. Parmakların kaskatı kesilmişti onları ısıtmak iyi gelebilirdi. İki elinle kahveyi tutarak kafana diktin. 

Tek dikişte bitirdiğin kahve kutusunu yere atarak üstüne bastın ve ellerinle gözlerini ovuşturdun.

-"Gelmeyecek.."

Siyah sweatinin kapşonunu örttün ve iplerini çekiştirerek yüzünü kapattın. Soğuktan titremeye başlamışken bu halde eve gidemeyeceğini anladın. Çok soğuktu ve üzerinde bir sweatshirtten başka bir şey yoktu. Ayrıca evin uzaktaydı ve şimdi gitmeye kalksan üşütecektin.

Buraya koşarkenki heyecanından eser yoktu artık. Ağlama yetini bile kaybetmişken ayak sesleri duymanla kafanı çevirdin.

Anlık heyecanla ayağa fırladın. Ancak daha sonra bu hareketinden pişman olarak başını öne eğdin. Saçından damlayan yağmur suları yüzüne düşüyor bu da ağlamış gibi gözükmene sebep oluyordu.

~"Bu halin ne ?"

-"Şey, e-evim buraya biraz uzak ve bende gelirken biraz ıslandım.." 

Arranızda oluşan tüyler ürpertici sessizliğin ardından. Söze girdin.

-"Haddimi aşıyorsam kusura bakmayın Saiki-san, ama eğer sesinizi kafamın içinde bu şekilde duymaya devam edersem aklımı kaçıracağım. Bunu nasıl yapıyorsunuz ?"

~"Daha anlayamamış olman çok garip, ben bir medyumum."

-"Medyum ?"

~"Pisişik güçlerim var."

-"Yani, telekinezi gibi mi ?"

~"O ve daha fazlası. Telepati, pirokinezi, x-ray, ışınlanma gibi."

-"Oh, Bu harika! Yani bir süper kahraman gibisin! Bekle bunu neden herkese söylemiyorsun ki ?"

~"Hayır, ailemi ve kendimi tehlikeye atmış olurum. Ayrıca sandığın kadar güzel bir şey değil. En son ne zaman rahat bir uyku çektim hatırlayamıyorum bile."

-"Saiki-san güçlerinizle açlığı, savaşları, tacizleri ve suçları önleyebilirsiniz. Bunu neden kullanmıyorsunuz ki ?"

~"İnan bana insanların bana ihtiyacı yok, tek istdediğim normal bir hayat sürmek."

İşte tam o anda Kahramanım dediğin kişinin bencil bir piçten başkası olmadığını anladın. Seni ve senin gibileri, hatta bundan pek çok fazlasını kurtarma imkanı vardı. Ancak o kendini riske almamayı tercih etmişti.

-"Saiki-san eğer zihin okuyabiliyorsanız anlamışsinizdir ancak tekrar anlatacağım. İlk okul zamanlarım cehennemin hayat bulmuş haliydi. Hiç bir zaman neden ben olduğumu anlayamadım. Hep dayak yiyen, acı çeken kişinin ben olduğumu.

Çocuklar işte, bazen çok acımasız olabiliyorlar. Ortaokulda bu durum daha da kötüleşti, artık bir cadıydım ve kimse bilmiyordu. Sonra bir gün.. bir fahişe oluverdim. Sadece 14 yaşındaydım.. ve ben-

Sadece sesimi duysunlar istedim. Biri koşarak gelip beni kurtarsın istedim. Ama kimse gelmedi.. Kurtarılmaya layık olmadığımı düşündüm. 

Saiki-san.. siz beni kurtarabilirdiniz değil mi ? Hepsinden. Siz sıcacık kolduğunuzda otururken ben.." Göz yaşların usulca yanaklarından süzülüyordu. Bunları anlatmak ne işine yarayacaktı bilmiyordun ama kendini tutamadın işte..

Gözlerini Saiki'ye diktin. Onu ilk defa bu kadar düşünceli görüyordun.,

-"Anlayabileceğini sanmıyorum.." İlk defa sesini duyuyormuş gibiydin. Kimseyle doğrudan konuşmuş muydu hiç ? Asla öğrenemeyecektin.

-"5 yaşındayken her gece ailemi yanlışlıkla öldüreceğim kaygısıyla uyuyordum. Tek bir arkadaşım yoktu, çünkü bu hem beni hem onu tehlikeye atıyordu. Eğer onları kontrol edebilseydim şu an dünyayı yok etme tehlikesiyle yaşar mıydım sanıyorsun ?

Öz abimin kıskançlığıyla boğuşmam gerekti, hep içime atmam gerekti, eğer rastgele bir duygu patlaması yaşarsam çevreme çok zarar verecekti. Eldivensiz hiç bir yere dokunamamamı saymıyorum bile. Ben de çocuktum, kabullenmek gerekiyor."

Konuşrken sesinde tek bir oynama olmamıştı oğlanın. Bu onun duygularını saklama yöntemiydi. Sanırım herkesin sorunları var değil mi ? Saiki sötü biri değildi. Asla olmadı. Anca erken olgunlaşması gerekmişti, omuzlarında çok yük olsa gerek.

Hava kararmış hatta hala yamğmur yağmasına ramen ne üşüyordun ne de kıyafetlerin ıslaktı. Nasıl olduda kurumuştular. Ayrıca hava ne zamandan beri bu kadar sıcaktı ? 

Bu Pembelinin marifeti olmalıydı. Sen onu aşağılarken bile sana yardım ediyor olması yüreğini burktu.

-"Saiki-san, eminim bunu yapmak sizin için çok zordu ama benimle paylaştığınız için teşekkür ederim."

~" Kusuo de." Dedi ve ortadan kayboldu oğlan.