Doyoungကိုခေါ်ပြီး ကုန်တိုက်ကိုသွားပြီး ဝယ်စရာရှိတာတွေဝယ်ကြတယ်။Harutoရဲ့Black cardကြောင့် Doyoungကတော့ တစ်ဝါးဝါးဖြစ်နေတာပေါ့။
Harutoက သူနဲ့Doyoungအတွက် အဝတ်အစားတွေအများကြီးဝယ်လာခဲ့တယ်။ပြီးတော့လိုအပ်တဲ့ အရာမှန်သမျှကို ကားပေါ်တင်ပြီး အိမ်လုံးလုံးလေးစီပြန်ခဲ့ကြတော့တယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကားပေါ်ကလှမ်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်း ချွေးသီးချွေးပေါက်များကျလာပြီး မျက်လုံးများကျယ်သွားရတယ်။Harutoပန်းခင်းက ဆိတ်ဝင်စားခြင်းခံလိုက်ပြီ။ပန်းတွေကျိုးကျတာကကျ ပွင့်ဖက်ပဲ့တာတွေကပဲ့နေတဲ့ မြေကွင်းကြောင့် Haruto သွေးပါ တစ်ခါတည်းစောင့်တတ်ချင်သွားတယ်။ ဘေးကDoyoungမှာလည်း ပါးစပ်လေးအဟောင်းသား။
"ရားးးးးငါ့ပန်းပင်တွေကုန်ပါပြီ"။
Harutoကားပေါ်ကဆင်းပြီး အသံကုန်အော်လိုက်တယ်။Harutoရဲ့ ပေါက်ကွဲသံကြောင့် အနားရှိငှက်များပင်လန့်ဖြန့်ပြီးထပျံကုန်တော့တယ်။
"ငါထင်တယ်။ ဆိတ်တွေလက်ချက်ပဲ။မနက်သွားခါနီးက အဲ့ဆိတ်အုပ် ငါ့ပန်းခင်း မွှေမသွားပါစေနဲ့ဆုတောင်းနေတာ။မွှေရုံတင်မကဘူး စားပါစားသွားကြတာလား?ဒါနဲ့Doyoungဆိတ်ကပန်းစားလို့လား??"
Harutoစကားကြောင့် ကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့Doyoungလည်းမျက်စိလည်သွားတယ်။
"ဟီး ဆိတ်ကပန်းစားတယ်လို့ ငါလည်းကြားတော့မကြားဖူးဘူး။မင်းပန်းတွေက သေချာစိုက်ပျိုးထားတာဆိုတော့စားကောင်းလို့စားသွားတာများလား?"
Doyoungကလည်း ရမ်းသမ်းပြီးလျှောက်ရွှီးလိုက်တယ်။
"မင်းကတစ်မျိုး။ငါ့ပန်းခင်းကိုဘယ်ကနေစရှင်းရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး။အများကြီးပြန်စိုက်ရတော့မှာပဲ"
Harutoက လေးလံစွာ ညည်းညူလိုက်တယ်။
"မင်းကလည်း ငါလည်းလာကူပေးပါ့မယ်ကွာ့။အဲ့လောက်စိတ်ညစ်မနေနဲ့။ပြန်စိုက်လို့ရတာပဲ"
Doyoungက ပုခုံးကိုပုတ်ပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။
"မင်းမှမသိတာ။ ငါတော့ ဟိုတစ်နေ့ကတစ်ယောက်လာဆူတာခံရအုန်းမလားတော့ မသိဘူး"
Haruto စကားကြောင့် Doyoungအနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးသွားတယ်။
"ဘယ်သူလဲကွ။ငါမဟုတ်ပဲ တခြားသူငယ်ချင်းရှိနေပြီလားမင်းက"
Doyoungကထူးဆန်းတဲ့ မျက်နှာဖြင့်မေးလိုက်တယ်။
