Küçük alıntılar:
~
"Emret çiçeğim, tüm dünyayı önüne sereyim."
"İzin ver sevdiğim, bir gülüşün için ömrümü ver."
***
"Sana neden çiçeğim diyorum biliyor musun?" Yaralı ellerini göstererek hafifçe gülümsedi. "Benim çiçeklere alerjim var. Onlara dokun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalarrr..
✴✴✴
Ateşhan'dan...
Sevmek kötü insanlar için verilecek en büyük cezaydı. Çünkü kimse kötü karakterleri sevmezdi. Kötü karakterler hep kaybetmeye ve ölüme mahkumdu.
Belki de bu yüzden uzaktan sevmeyi tercih etmiştim. Onun mutluluğunu izlemeyi onun karşısına geçip konuşmaktan daha çok sevmiştim. Bu yaptığım onu karanlığıma alıp düştüğüm dipsiz kuyuya çekmekten daha iyiydi.
Yani uzun zamandır böyle düşünüyordum. Ta ki sevdiğimin mutluluğuna göz dikilinceye kadar.
Onun özgürlüğünü kısıtlamak yapacağım son şey bile değildi ama konu onun yaşamı olunca artık elimden geleni yapmak zorundaydım. O, bu dipsiz kuyuda saklanıp beni buraya atanlardan kurtulmak zorundaydı. Daha doğrusu onu saklamam gerekiyordu. En azından bir süreliğine böyle olmalıydı.
Onu düşmanlarımdan korumak zorundaydım. Benim yüzümden tehlikeye girmesi adil değildi.
Kısaca açıklamak gerekirse tüm olanlar aldığım bir mesaj doğrultusunda gerçekleşmişti. Düşmanlarımdan biri "Bir mafyanın zaafı olmamalı Ateşhan Sarsılmaz. Bu yüzden senin için zevkle zaafını ortadan kaldıracağım." Diye bir mesaj atmıştı.
Tamam, tamam. Tabii ki de içinde hakaret dolu sözcükler ve tehditler de vardı ama bunları söylememeyi daha doğru buluyorum. Kısaca küfürlerden ayrılmış hâliyle böyle bir mesajdı.
Bu mesajı görür görmez acele etmek zorunda kalmıştım. Onu güvenli bir yere götürmekten başka çarem yoktu ve bunu onun rızasını alarak yapmam imkansızın da ötesindeydi.
Bu yüzden ona karşı ilk yanlışımı onu korumak için kaçırırken gerçekleştirdim.
İşte olanlar bundan ibaretti.
***
Eve geleli uzun zaman olmuştu. Saat gece sularındaydı ve İris verdiğim ilacın etkisinden hâlâ çıkmamıştı.
Melek gibi uyuyordu.
Koltuğun kenarına başımı yaslayıp onu izlemeye devam ettim. Hafifçe gözlerini araladığında heyecandan neredeyse koltuktan düşecektim.
Yavaşça yatağa ilerleyip yere çöktüm. "İyi misin çiçeğim?"
İris, yarı açık gözlerini bana çevirdi. "Baba..." dedi, kendinden geçtiği belli olan bir ses tonuyla. "Midem ağrıyor."
İlaç yan etki falan mı yaptı acaba?
Kolundan nazikçe tutup kaldırdım. "Gel, elini yüzünü yıkayalım."
Gözleri yarı açık bir şekilde ayağa kalktı. "Bak hemen sağ taraftaki kapı. Sen git ben geliyorum."
Başını belli belirsiz bir şekilde salladı. Sarhoşmuş gibi yürüyerek kapıya giderken arkasından gülümseyerek izledim. Bir insan her haliyle tatlı olabilir mi?
