Küçük alıntılar:
~
"Emret çiçeğim, tüm dünyayı önüne sereyim."
"İzin ver sevdiğim, bir gülüşün için ömrümü ver."
***
"Sana neden çiçeğim diyorum biliyor musun?" Yaralı ellerini göstererek hafifçe gülümsedi. "Benim çiçeklere alerjim var. Onlara dokun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*yazım hatam varsa affedin.
&&&&
"Öleceksin."
Ateşhan Volkan'ın ağzından çıkan kelime normalmiş gibi başını salladı. "Tamam." Dedi ve ekledi. "O yaşayacaksa öldür beni."
"Ölmeye çok meraklı görünüyorsun Ateş. Daha yaşacak günlerin var, ne bu hırs?"
"Sadece ne yapmam gerektiğini söyle."
Volkan "Sadece sesini çıkarmadan bekle." Dediğinde Ateşhan ne demek istediğini anlamamıştı.
"Neyi bekliyoruz?"
Volkan arabadan inerek dışarı çıktı. Ateşhan ne yaptığını anlamak için onun gibi arabadan inerek Volkan'ı takip etti. Bulundukları çıkmaz sokağın sonuna kadar yürüp duvarın kenarında durunca Ateşhan yanında durarak kaldığı kimsesizler yurduna gözlerini çevirdi.
Yurt yanıyordu!
"Arkadaşlarım!" Diyerek korkuyla gidecekken Volkan kolundan tutup yanına çekti.
"Bırak beni! Arkadaşlarım içeride!"
"Onlar iyi!" Diyerek Ateşhan'ı sakinleştirmeye çalıştı. "Hepsini dışarı çıkarttılar. Sadece seni bulamıyorlar."
Kaşlarını çatarak duvara yaklaştı ve emin olmaya çalıştı.
Dediği gibi herkesi dışarı çıkartmışlardı. Ambulanslarla kontrol amaçlı hastaneye götürülüyorlardı. Tam rahat bir nefes vereceği esnada bir çığlık sesi kulağını doldurdu. Tanıdık ses karşısında gözlerini sesin olduğu yere çevirmesiyle donakaldı.
İris buradaydı.
Elini sertçe saçlarından geçirdi. "Lanet olsun, o dışarı olduğumu bilmiyor."
İris korkuyla göz yaşları dökerek içeri girmeye çalışırken yurdun görevlileri ona izin vermeyerek sakinleştirmeye çalışıyordu. Ateşhan gözlerini Volkan'a çevirdi. "Onun şu anda okulda olması gerekiyordu!"
