Küçük alıntılar:
~
"Emret çiçeğim, tüm dünyayı önüne sereyim."
"İzin ver sevdiğim, bir gülüşün için ömrümü ver."
***
"Sana neden çiçeğim diyorum biliyor musun?" Yaralı ellerini göstererek hafifçe gülümsedi. "Benim çiçeklere alerjim var. Onlara dokun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&&&&
Ateşhan ve kim olduğunu bilmediğim karşımdaki adam aynı anda sesli bir şekilde küfür savurdu. İkiside aynı anda silahlarını indirince olanları anlamaya çalıştım.
Ateşhan, dişlerinin arasından öfkeyle konuştu. "Ödümü patlattın gerizekalı. İnsan gelirken bir haber verir!"
"10 defa aradım açmadın abi. Bende geliyorum diye mesaj attım."
Kim olduğunu bilmediğim adamın gözleri beni buldu. Hafifçe gülümseyip baş selamı verdi. "Merhaba, yenge!"
Ona ifadesizce bakarken onu tanımadığımı hatırlamış olmalı ki yanıma yaklaştı. Tanışmak için elini uzattı. "Sen beni tanımıyordun değil mi? Ben Sedat. Ateş abinin tek ve yegane arkadaşıyım. En zeki, en mükemmel olan arkadaşıyım."
Uzattığı elini sıkmadan başımı salladım. "İris."
Bu tepkime gülümsedi sadece. "Aynı sensin abi. Ben yengeyi çok sevdim."
Dişlerimi sıktım. Galiba sabrımı sınıyordu. "Yenge demeye devam edersen ben seni farklı bir şekilde seveceğim."
Kaşlarını çattı. "Bacım daha mı uygun yenge?"
"Bacım değil de dayak çok daha uygun bence!"
Sedat ağzını aralayacakken Ateşhan hafifçe öksürdü. Bu onların dilinde 'Kapa çeneni saçmalıyorsun gerizekalı' demekti benim için.
"Pardon abi, bu arada ben biraz acıktım. Umarım bensiz kahvaltı yapmamışsınızdır?"
Ateşhan'ın gözleri birkaç saniye bende dolandı ve gözlerini yavaşça Sedat'a çevirdi. "Yemek yemeyeceğiz."
Sedat hâyal kırıklığıyla kaşlarını çattı. "Neden? Kahvaltı günün en güzel öğünü anasını satayım. Yiyelim işte?"
"İris istemiyor."
Gözlerini dehşetle bana çevirdi. "Zengin kahvaltısı bulmuşsun yok mu diyorsun?"
"Kaçırılmışım, yemeği mi düşüneceğim?!"
Sedat'ın gözleri Ateşhan'ı bulduğunda Ateşhan sırıtarak beni izliyordu. Sedat, gözlerini kıstı. "Zeki biri olmasa olmaz mıydı?" Yüzünü buruşturdu. "Yanında salak gibi duruyorum!"
"Kes saçmalamayı da bir şeyler atıştırıp şirkete git. Ben bir süre işleri evden yürüteceğim."
"Sen yemek yemeyecek misin abi?"
"Hayır." Dedi, kollarını bağlayıp bana bakmaya devam ederken. "İris, yemek yemeden yemeyeceğim."
