Bongbong
June 15, 1996. The day when my daughter Maria Sabrina was born.
Liza and I were very happy when we found out that we were going to have a daughter. Were so excited.
I remember, when we found out her gender, we decided to buy her things.
Liza chose all the things that our baby girl will use.
And we are not the only ones who are excited about her birth, but also the other members of our family because there will be a girl in our family.
Because almost all of my children and my sibling's are all boys.
Liza completes her check-up with her OB-GYNE just to make sure the child in her womb is healthy.
Until the day of her birth came.
Aminado akong naging triple ang kaba ko noong isugod ko siya sa ospital.
But all of my fears were disappeared when I saw my wife and daughter when I entered the room.
Liza is smiling while holding our daughter.
"She's beautiful... Her eyes looks like your's hon"- I said to her and she smiled.
"Really? Then her lips looks like your's hon"- I looked down to my baby and smiled.
Lalo pa kaming natuwang mag-asawa nang makita namin siyang ngumiti.
"Oh she smiled! What a cute baby owww..."- Liza said.
Ang saya ng puso ko dahil may bagong miyembro na naman sa aming pamilya and she's a girl.
"What will be her name pala?"- I asked and Liza looked at me.
Then she looked again to our daughter.
"Maria Sabrina..."
She will be our lovely and beautiful princess...
And when we celebrated her first birthday, niregaluhan ko siya ng locket.
But everything has changed when she was taken from us...
Inilayo nila sa amin ang anak naming si Sabrina.
At mula noon ay wala na kaming naging balita sa taong tumangay sa anak ko.
Wala na rin kaming naging balita kung saan niya dinala ang anak ko at kung anong ginawa niya.
Kasabay rin ng pagkawala ng anak ko ang pagkawala rin ng locket na regalo ko sa kanya.
Ginawa ko lahat ng maaaring gawin para mahanap ang anak ko.
Nanawagan ako sa telebisyon at sa radyo para sa paghahanap sa kanya. Lahat ng detalye ng anak ko maging ang itsura ng locket ay ipinahayag ko sa media.
Pero bigo ako...
Naisip ko pa na maaaring pulitika ang nasa likod ng pagkawala ng anak ko.
At kung ganon man, bakit kailangan nila siyang idamay?! Bakit ang walang kamuwang-muwang at kalaban-laban kong anak?!
Sa akin na lang sana nila binuhos lahat ng galit nila at hindi sa anak ko!
Ramdam ko ang pangungulila lalong lalo na si Liza.
Masakit sa akin na makita mo ang asawa mo matindi ang pangungulila.
At mas masakit sa akin na ako mismo wala nang magawa at hindi na alam ang gagawin para mahanap ang anak namin.
Kalaban namin ang halos buong Pilipinas dahil sa pangalang Marcos kaya kahit anong gawin kong paraan na pwedeng maging daan sa paghahanap sa kanya ay hindi nagkakaroon ng magandang resulta.
YOU ARE READING
The Descendant: Marcos Fanfiction
FanfictionMula nang iwanan sila ng kanilang padre de pamilya, nagsumikap si Julianne para iangat ang buhay ng kanilang pamilya. Kasama ang kanyang ina, parehas nilang itinataguyod ang kanilang buhay sa araw-araw. Mabait, masayahin at mapagkumbaba. Ganito kung...