The Descendant: Marcos Fanfiction

Chapter 21: Tears of the Mothers

Third Person

Bongbong Marcos' Household.

The three of them are seated in the couch sa sala. Tahimik pa rin si Liza mula nang umalis sila ng ospital hanggang sa biyahe pauwi sa kanilang bahay.

Maraming tanong sa isipan niya na gusto niyang ihayag at pinipigilan niya ang sarili na magalit kay Bongbong.

Nasa center table lang ang atensyon niya at medyo ikinakabahala siya ni Bongbong.

"Tell me... How did you know?"- and Liza looked to him with sorrow.

Bongbong turned his head and looked to his wife.

"How did you know that our daughter is alive?... And kailan mo pa siya nakita?"- tumayo mula sa maliit na couch si Simon at tinabihan ang ina.

He caressed her back.

Bahagyang napayuko si Bongbong ngunit muli ring nag-angat ng ulo at dumeretso ng atensyon sa center table.

"Julianne was applying for a job sa headquarters sa Mandaluyong dahil we need some extra staff para sa miting de avance. When I go outside my office, I saw a necklace sa floor and I picked it. It was familiar to me... It was a locket... Then I opened it... Nagulat ako when I looked it inside"- Bongbong looked to his wife.

"It was the locket that I gave as a gift to our daughter Sabrina when she celebrated her first birthday. The flower design, the antique designs, even the initials of her full name were same... I'm sure that was the locket na kasama ni Sabrina noong nawala siya sa atin. And when this young lady approached me and took the locket from me because she said that she was the owner of it... I started to form a plan to find out about her. And that girl, Julianne... She is our lost daughter..."- unti-unti namuo ang luha ni Bongbong mula sa kanyang mga mata at hinayaang tumulo.

Liza closed her eyes and cried...

There is a part of her na masaya siya dahil sa wakas ay nakita na ang kanilang anak.

Pero nag-aalala dahil hanggang ngayon ay tulog pa rin ito sa ospital kahit pa sinabi na ng doktor na stable na ang lagay nito.

She opened her eyes and wiped her tears with tissue na nasa ibabaw ng center table.

After that, she looked to her husband na nagpupunas din ng luha nito.

"How about her family? Yung pamilyang kumupkop sa kanya? Sinu-sino sila?"- bahagyang napayuko si Bongbong at kalauna'y tumingin din sa asawa.

"Ricardo Salcedo. Yung family driver natin noon. Yung isa sa mga tumangay sa anak natin. Ang pamilya niya ang nagpalaki kay Sabrina... He and his wife Mariella adopted her at tinuring nila siyang tunay na anak. Yung kapatid ni Ricardo na dati nating kasambahay, wala na kong naging balita. Isa pa, hindi ko pa nakaharap at nakausap si Mariella... And also Ricardo... Dahil patay na siya... Lung cancer ang ikinamatay niya... "- napa-awang ang bibig ni Liza nang marinig iyon mula sa asawa.

Saglit na hindi nagsalita si Liza after she heard that.

"Julianne and Mariella was working so hard para sa pamilya nila dahil iniwan sila ni Ricardo. And based on my private investigator, maraming pinasukang trabaho ang bata bago siya magkolehiyo... At her young age of 16..."- muli na namang tumulo ang luha ni Liza.

Bilang isang ina, napakabigat sa damdaming malaman ang naging paghihirap na dinanas ng kanyang anak.

Ni hindi man lang niya ito nasubaybayan sa paglaki.

Alam niya ang mga possibilities na naging challenges ng bata kahit hindi iyon sabihin sa kanya.

Sa term pa lang ni Bongbong na at the age of 16, alam niyang maagang namulat sa reyalidad ng buhay ang anak nila at natutong tumayo sa sarili nitong mga paa.