HAZAN

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM. AYNADAKİ YABANCI

25.07.22

Dördüncü Bölüm
SENİN İÇİN YANMAK, SÖNMEK, YOK OLMAK

Bölüm şarkısı;
Sezen Aksu - Ünzile
Sezen Aksu - Sızı

Bembeyaz bir odanın içinde kömür karası bir kutuydum sanki.
Ortalığa uyum sağlayamayan, etrafındaki her şeyden, herkesten çok farklı olan, ait olmadığı bir yerde yaşamaya zorlanan bir insandım. Dört tarafım yabancı ruhlarla çevriliydi ama ben bu yabancıların bedenlerini her gün defalarca görüyordum.

İsteğim farklıyken sanki tam tersinin yaşandığı yere tıklıyordum. Aynaya baktığımda gördüğüm kişi yabancıydı. Oradaki kişi bana deliymişim gibi bakıyordu. Elimi yüreğimin üstüne koyup bunun kim olduğunu sorduğumda benim, kendimin olduğu cevabını alınca gözlerim etrafta dolanıyor bir çıkış yolu arıyordu. Ruhum bedenimden çıkıp ortalıkta çıplak ayak gezinmeye başlıyordu. Bir parmak şıklatmasında tüm oda renk değiştiriyor, sanki ışınlanma yaşıyordum.

Artık oda simsiyah ve ben bembeyaz bir kutuyum. Ruhum bembeyaz ama etrafım hep karanlık. Karanlıkta aydınlık nasıl barınsın? Üstüme üstüme çıkıyorlar. Bedenim simsiyah bir kutuya, ruhum bembeyaz bir odaya hapis edilmiş. Ait olmadığım bir yerde yaşamaya zorlanmışım. Yaşadığım ev, gittiğim okul, okuduğum bölüm, üstümdeki kıyafetler, çalıştığım yer, itaat ettiğim beden... Hepsi bir yabancı ve ben bir yabancının ruhunda kiracıyım. Bu ruh bir başka bedenin içinde kiracı. Bu beden fakirlikten üstüne oturmayan bir ruhu kendine sahiplenmiş. Oturamıyor. Karakterim bu bedene uyum sağlayamıyor.

Bedenime uygun yaşamaya çalıştıkça battığımı hissediyorum. Sırtımda açık yara izlerim hâlâ dururken ve bıçakların deldiği tenim sızlarken bir hançer daha yedikçe dizlerimdeki güç tükeniyor. En yakınlarımdan aldığım darbeler beni öldürürken tek istediğim şeyin bir yuva olduğunu fark ediyorum. Bana uyan bir ev sadece. Ya da bir sevda. Yeter ki bana benden başkasını vermesinler. Ben benden başkasına ev sahipliği yapacak, aciz bir kul gibi bir başka bedene sığınacak biri değilim aslında. Nefeslerim her seferinde zehir olmamalı bana. Canhıraş bir hayata mahkum edilmemeli, ameliyat masasında canlı canlı kesilmemeli, yabancı diyarlarda benliğimi ortaya çıkaramadığım için farklı yollara başvurmamalıyım. Neticesinde ben de bir insanım ve insan gibi yaşamak da benim hakkım! Ne diye aleme kukla oluyorum? Ne diye ait olmadığım kollarda nefes kapısı arıyorum? Başka bir yerde başka bir kişilikle olmam gerekirken neden burada, bu kişilikleyim? Neyim ben, acımasız bir yazarın nefret ettiği bir karakter mi? Ya da şiirlerde bahsedilen zeyrek bir kadın mı?
Ben dilhun bir kadınım. İçin için kan ağlarken sırf başkaları görmesin diye kendi kanında boğulmaya göz yuman, kederli bir kadınım.

Ben bir kadınım. Milletin ayakları altında gururunu çiğnediği, haklarını yediği, ne isteyip dilerse emir kuluymuş gibi yapmaya zorunlu tuttuğu, dilsiz, sessiz, çaresiz diğer kadınlar gibi bir kadınım. Bedeninde farklı renklere yer veren küçük bir çocuğun gözündeki tek damla göz yaşıyım. O çocuğun içindeki kırılmış umudun binbir parçası tüm kadınların göğsünün üzerine saplanırken dizleri üstünde de olsa güçlü durmaya çalışan, birden fazla kişinin sesi olması gerektiği ona öğretilirken sesi kısılan bir kadınım. Eziyetlerin içinde doğmuş, çocuk yaşında birey olmuş, kan kussa bile şerbet demeye zorlanmış, zorunluluklar içinde harap düşmüş bir kız çocuğuyum. Hangi devirde olursa olsun, bazı zihniyetler tarafından hep hor görülmüş, bir başkasının eline muhtaç duruma düşürülmüş yine de zalim bileği öpmekten kaçınmış diğer kadınların mirasıyım. Yanımda veya öte tarafta bir yerde, katledilmiş her kadının içindeki kırılıp, kurumuş filizim. Neden diye soramamış, uzaklarda bir yerde yaşadığı köyün çitinin içini dünya bilmeye zorlanmış, daha kendi çocukken kucağına çocuk bırakılıp evlat denilmiş, yılların mihnetini beline yüklemiş onlarca Ünzile'den yalnızca biriyim. Ben bu dünyadaki tüm kadınların kardeşiyim. Benden daha kötülerine malum olmuş herkesin duasıyım, belki de. İyi bir insanım. Kimseye kötülüğüm yok. Elimde insan veya hayvan, kimsenin temiz kanı yok. Sırtımda ahım yok. Temiz ve şerefli bir kadınım. Her şeyden önce ben bir insanım. Diğer herkes gibi ben de bir insanım. Peki neden bir insan gibi değer görmekten aciz tutuluyorum?