Dolunay Doğduğunda

6:Sana Seni Anlattım

Sabırsızca videonun başlamasını bekliyordu. O kadar sabırsızlanmıştı ki, kaleye girdiğinde Armando'ya tüm işlerini ertelettirmişti. Yatağın üzerinde bağdaş kurmuş, çocuksu bir heyecanla ekrana bakıyordu. Çok geçmeden Mia'nın güzel çehresi ekrana yansıdığında, ekrana yaklaştı. Gözlerini kapatma ihtiyacı duymadan kırmızı gözleriyle ekrana bakıyordu. Brian yıllardır hasret kaldığı kırmızı gözleri görünce aniden gözleri dolmaya başladı. Ne kadarda özlemişti güzelini...

Ekrandaki Mia hafifçe Brian gibi yerinde kıpırdandı. Gözleri ağlamaktan şişmişti ve hala dolu doluydu. Ara sıra ağzından hıçkırıklar kaçıyor, omzu sarsılıyordu. "Sevgilim." Sözünü devam ettiremeden tekrardan hıçkırmıştı. Brian'da eş zamanlı olarak onunla beraber ağlamaya devam ediyordu. "Umarım bu videoyu izleme şansın olur. Birkaç gün önce seni bir kağıt parçasıyla terk ettim." Tekrar hıçkırıp yanaklarından süzülen yaşları elinin tersiyle sildi. Sanki bıraksan saatlerce ağlayacak, zar zor konuşuyor gibiydi. "Özür dilerim. Şuan bunu hangi zamanda izliyorsun bilmiyorum. Bunu geri alamam biliyorum ama ben gerçekten özür dilerim."

En sonunda sesli bir şekilde ağlamaya başladığında Brian'ın da kaç gündür tuttuğu yaşlar deli gibi akmaya başladı. O zaten ne zaman ağlasa eşinin yanında ağlardı. Güçlüydü veya güçsüzdü, bunu gizlemeden eşinin kolları altına saatlerce ağlayabilirdi. Onun güvenli bölgesiydi Mia'nın kolları. Dinlendiği, güç bulduğu, tekrardan hayata tutunduğu yerdi. "Beni unuttun mu? Belkide başka biriylesindir. Umarım bunları demek için çok geç olmamıştır. Ama ben zaten sana güveniyorum, beni bırakmazsın değil mi?"

Nasıl bırakabilirdi ki? Yıllarca gece yattığında, sabah uyandığında ilk düşündüğü şey eşinin ne halde oluşuydu. Neden gelmiyor? Yoksa beni unuttu mu? Ya bilemeden bir şey yaptıysam? Bu yüzden mi gitti? Söz vermiştik birbirimize, gözyaşlarımızı sonsuza dek parlatacağımıza söz vermiştik. Hala beni seviyorken neden acı çektirmeye devam ediyor? Genç liderin aklından her gün bunlar geçiyor, eşini düşünmediği tek bir gün olmuyordu. "Şuanda neler hissettiğini hissedebiliyorum. Çok üzgün ve kırgınsın bana. Nancy ölü dolunayda seni öldüreceğimi söylediğinde çok korktum. Bencillik yaptığım ve seni yalnız başına bıraktığım için özür dilerim. Ama seni kendi ellerimle öldüremezdim. Sen yaşamayı hak ediyorsun ve büyük ihtimalle yanındaki Mia çoktan seni unuttu. Sana yaşattıklarım için tekrardan çok özür dilerim. Ama yaptıklarımdan pişman değilim, yine olsa yine aynı şeyi yapardım. Eğer mühür izin silinmişse artık birbirimize bağlı değiliz demektir. Bundan sonraki hayatını dilediğin gibi yaşayabilirsin. Benimle yaşamak zorunda değilsin, birlikte olduğumuzdan beri bir türlü huzur bulamadık."

Derin bir nefes alıp yanaklarındaki gözyaşlarını sildi ve kızarmış dudaklarıyla gülümsedi. Bu gülümseme Brian'ın içini paramparça etti. "Tekrardan özür dilerim ve seni çok seviyorum. Kapatmak zorundayım, umarım daha sonra görüşebiliriz, umarım beni unutmazsın."

Mia gözyaşları içerisinde kaydı kapattığında, Brian büyük bir boşluğa düştü. Ağlasa mı yoksa gülse mi bilemiyordu. Tek yapmak istediği şuan Mia'ya deli gibi sarılmaktı. Hızla yerinden kalkıp koridora çıktı. Mia geldiğinde kendi odasına yerleşmek istemediği için ona başka bir oda ayarlamışlardı. Bu yüzden merdivenlere yönelip bir alt kata indi. Ölüm kurdunun geldiğini öğrenen diğer kurtlar Mia'nın odasına yaklaşmadığı ve şuanda eğitimde oldukları için koridor neredeyse bomboştu. Aralık olan kapıyı gördüğünde kaşlarını çattı ve hafifçe aralık kapıdan içeriye baktı. İçeride Mia ve yeni gelen kurt vardı. Brian kokusunu gizlediği için büyük ihtimalle fark etmemişlerdi bile.

Mia'nın gözlerinde bu sefer tanıdık siyah bir kumaş vardı. Eli sargıyla sarılı adamla beraber yatakta oturuyorlardı. Çevresindekileri kolay kolay yanına yaklaştırmayan Mia'dan gerçekten beklenmedik hareketlerdi. "Sahi neden gözlerini kapatıyorsun?"