Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Son günlerde bizimkiler tuhaf davranışları gözümden kaçmıyordu. Fakat bunu okulun bitmesine sadece 7 gün kalmasına bağlıyordum.
Kollarımı birbirine bağladım ve soğuk havanın tenime işlemesine izin verdim.
Bitiyordu...
Hayatımın en güzel yılları bitiyordu...
Sırada ne vardı?
Stres, korku, savaş, ölüm...
Acaba hepimiz ölecek miydik?
Yoksa bazılarımız yaşar mıydı?
Peki, geriye kalanlara ne olurdu?
Yaşamlarını renklendiren insanlar öldükten sonra yaşayabilirler miydi?
Hayatta kalsalar bile yaşayabilirler miydi?
Okul hiç bitmesin istiyordum. Çünkü biliyordum ki Hogwarts Ekspressi'nden son kez adımımızı dışarıya attığımızda çocukluğumuz bitecekti.
Biz bitecektik..
Çapulcular bitecekti.
Ve bu bir devrimin kapanımı olacaktı.
Muziplik... tamamlanacaktı.
"Ayy, çabuk benle gel!" diye bir ses duydum.
Hızla sese döndüm.
Jane...
"Nereye?" dedim burnumu çekip.
"Sen gel!"
Bileğimi kavradı ve beni çekip pencereyi kapattı.
Beni çalışma masamıza oturttu ve kitapları kenara çekti.
"Şimdi asla soru sormak yok, tamam mı?"
"Tamam ama neden?"
"Soru yok dedim!" dedi ve valizime bakındı.
"Şimdi sen üzerini giyin, ben de hazırlanayım. Tamam mı?" dediğinde çok heyecanlıydı.
Bende her heyecana ayak uyduran biri olduğum için ben de heyecanlanmıştım.
Gülümseyip başımı salladım.
Hızlıca beyaz düz bir elbise giydim.
Ayakkabılarımı giyer giymez Jane yine bileğimden tuttu ve beni bahçeye sürükledi.
Bahçe soğuktu buz gibiydi.
