Tesadüf değildi
bile bile düştüm ateşe
Bile bile yandım
Yüregimi neye alıştırdıgımı bilmeden önce
Önceleri bir heyecandı
Sanki, tatlı bi' telaşe
Farkına varmıyormuş insan
Döne döne küle dönmeden önce
Çocuklaşıyormuş aklın, biraz da nedense
Siliniyormuş gözlerinden dertler
Siliyormuş hüzün, pencerenden
perde perde
Koymuyormuş eskisi kadar eski acılar
Her şeye bir çizgi çekmenin nihayetinde
Anlamıyormuş insan,
yaşamanın rengini de,
ölümün aceleciliğini de..
Tesadüf değildi
Bile bile düştüm ateşe
Bu denli sevebilmenin
Ne kutsal olduğuna inanırdım
Öylece, ölüme yürümeden önce
Sevmek güzeldi o zamanlar
Bu kadar heba olmazdı insan hasrete
Severdi insan,
sanki dünya bir masal içinde
Severdim,
Ve bir Leyla yaşardı yüreğimde
Çöller ruhumdaydı
Ruhum çöller içinde
Ah geçen zaman,
Bir tatlı hevesi
Neye dönüştürdün böyle?
Tesadüf değildi
Bile bile düştüm ateşe
Bile bile alıp herşeyimi
Ateşe vermeden önce..
Vuslat Tuna
