Bir Yeni Gruba Eklendiniz [ Yarı Texting]

11. Bölüm

Cihangir'in anlatımından

Asaf'ın konuşmasıyla herkes onun baktığı tarafa doğru döndü. Mor elbise ile gerçekten Peri kızlarına benziyordu. Ama yüz ifadesi bomboştu. Yerde olan bakışlarla ve ağır adımlarla yanımıza geldi.

Asaf'ın hayran bakışlarını görünce kısa elbisesine dikkat ederek yanına eğildi, gülümseyerek "Ayakkabıların yakışmış. Umarım dinazorunu sevmişsindir." Asaf böyle diyince kim olduğunu anladı "Çok teyeşşür edeyim Umay Abla." dedi utanmıştı galiba biraz. Umay "Hadi sen Serkay abinle benim odama git orda daha birçok oyuncak var istediğin kadar oynayabilirsin onlarla." Asaf kocaman açılmış gözleriyle bana döndü " Amca gidebiliy miyim?" Umay'a baktığımda ayağa kalkmış ve tekrar ciddi yüz ifadesine bürünmüştü dudaklarını oynatarak 'gitmesi lazım' dedi. Ben başımla onaylayıp tamam diyince sevinçle Umay'a döndü. Umay kapıdaki yeni gelen adamlardan birini göstererek yanına gitmesini söyledi. Asaf bana son bir kez baktı ve paytak adımlarla Serkay denen adamın yanına koştu.

Sare, Asaf'ın gitmesinin ardından Umay'a döndü mutluluğu belli olan ses tonuyla. "Umay hani gelmeyecektin." dedi  ciddi ifadesinden taviz vermeden "İşlerim erken bitti size katılmak istedim" dedi. Emin dayanamayıp " Biz Süreyya teyze ve Yusuf amcaya ulaşamıyoruz. Senin adamların getirecekti Süreyya teyzeyi onlara da Ulaşılamıyor ya da açmıyorlar." dedi Umay kaşlarını çattı ve başını yere eğdi. "Asaf'ı bu yüzden gönderdim zaten. Yolda kaza olmuş beş araba birbirine girmiş. Kazada Yusuf amcanın olduğu araba ve Süreyya Teyzenin olduğu arabada varmış. Kaza yapan araçlardan sadece 3 kişi sağ çıkmış ama onlarda ağır yaralı." Sare dolu dolu olan gözleriyle "Yaralı olanlar bizimkilerdi de nolur." iyi olmalarını değil nefes almalarını ümit ediyorduk. Umay başını olumsuz anlamda salladı. " Malesef onlar kurtulamamış. Kurtulanlardan birisi bebek diğer ikiside küçük çocukmuş." Sadece Sare değil herkesin gözleri dolu doluydu artık.

.....

Şu an hepimiz hastanedeydik. Yusuf amcanın naaşı Adana'ya gitmek için yola çıkmıştı az önce. Şüreyya teyzenin de ailesi gelip alacaktı onları bekliyorduk. Ferhunde babaanne ve Sare birbirlerine sarılmışlardı ağlamıyorlardı ama hala gözleri dolu dolu gibiydi. İki buçuk aydır tanıdığınız insanlar bile olsa beklenmedik anda olunca herkes çok sarsılmıştı. Tek bir kişi hariç Umay. Otelden hep beraber çıkmıştık. Hastaneye geldiğimizde Umay cenaze nakil işlemlerini halletmek için ayrılmıştı. Herşey hallolsa bile hala ortalıkta görünmüyordu.

Emin hastanenin kafetaryasından elinde tostlar ve çaylarla döndüğünde kimsenin canı istemese de sabahtan beri aç olduğumuz için istemeye istemeye yemiştik.

Önümüzden hastalar gelip geçiyordu. Diğer vefat edenlerin aileleri geliyor feryatları tüm hastaneyi inletiyordu. Bizse sadece sus pus oturuyorduk. Kahkahalarla başladığımız gün göz yaşlarıyla sona ermişti.

Yarım saat kadar daha oturduktan sonra Umay yanımıza gelmişti. Tek boş yer olan benim yanıma oturdu. Ona döndüm "Süreyya teyzenin ailesi ne zaman gelecekmiş?" yorgun çıkan sesiyle cevapladı "Sadece kız kardeşi ve onun çocukları varmış akraba olarak. Onlarda Ankara'dalarmış uçaklarının inmesi yakındır. Fazla sürmeden gelmiş olurlar." gerçekten çok kötüydü. Tek akrabası olan kız kardeşini kaybetmişti. "Sen neredeydin peki hastaneye geldiğimizden beri görünmüyorsun." Merak etmiyordum aslında sadece ortam çok sessizdi "Cenaze işlemlerini hallettim. Daha sonra da kazadan kurtulan yaralı çocukların yanına gittim." Asaf aklıma geldi. Annesini kaybetmek onu çok yıpratmıştı ama en azından babası vardı ve ona tutunabilmişti. Şimdi bu çocukların hepsi hem annesiz hemde babasız kalmışlardı." Onların durumları nasıl peki?" derin bir iç çekti " Bebek olanın durumu bahsedildiği kadar kötü değilmiş oksijen falan vermişler sadece havasız kaldığı için. Diğer ikisi de kız çocuğuydu hemen hemen ikiside 7-8 yaşlarındaydı. Birinin sol bacağı ve sol kolu alçıya alındı diğeri ameliyata alındı karnına ve koluna büyük cam parçaları saplanmış bir iki tanesi riskli yerdeymiş galiba, ne zaman çıkacağı belli değil onun doktorlar ellerinden geleni yapıyorlar ama." hepsi çok küçüklerdi iki kız hayal meyal ailelerini hatırlayabilirlerdi ama bebek olan asla hatırlayamazdı "Onlar daha çok küçükler. Nasıl kaldıracak minik kalpleri bu kadar acıyı." bana bakan yüzünü diğer tarafa çevirdi artık karşısına bakıyordu doğruca. Ne kadar bakışlarını çeksede gözlerinde intihar eden yıldızları görmüştüm. Zaten puslu olan lacivert gözlerini daha da sis kaplamıştı. "Alışacaklar" dedi buz gibi sesiyle "Unutmayacaklar, geçmeyecek ama alışacaklar. Yokluklarına, sevgisizliklerine, sarılmayışlarına ve daha birçok şeye alışacaklar." içimde birşeyler intihar ipini boynuna geçirmişti. Karşımda sanki ilk gördüğüm anki dik başlı asil kadın yoktu yerine beş yaşında küçük bir kız çocuğu vardı. "Sen de mi kaybettin yoksa?" diye sordum. Başını onaylar anlamda salladı gözlerini sıkıca yumdu. "Başın sağolsun." dedim üzgünce. O bizim gibi ölenler için üzülmüyordu. O geride kalan üç küçük canı anlıyordu. Onları düşündükçe aklına kendi yaşadıkları geliyordu galiba.

Ne kadar süre geçti bilmiyorum ama peş peşe birkaç tane araba gelmişti. İlk baştaki arabadan bir kadın kendini atarcasına indi. Abla diye bağrışlarından onun kim olduğunu anladık. Emin ve Sufi koşarak yanına gitti yere düşen kadını kollarından tutarak kaldırdılar. Sare ve Ferhunde babaanneyle birlikte bende kadının ve kızının yanına gittim. Kendini parçalayan kadını sakinleştiremediğimizde hemşirelere birisi gelip sakinleştirici yaptı. Ondan sonrasında biz kadının yanında beklerken kız Umay ile birlikte kalan işlemleri halletti.

Ertesi gün cenaze defnedilmiş dualar edilmişti. Kimse olaylardan sonra burda kalmak istememişti. Üçüncü günün sonunda herkes evine dönmek için toparlanmaya başlamıştı. Son kez kahvaltıyı beraber yapmış ve yola koyulmuştuk.

....................

Herkese merhaba bölümü nasıl buldunuz?

Size hüzünlü bir bölümle geldim.

Karakterler hakkındaki düşünceleriniz neler?

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.