•Nothing Right•

𝙿𝙰𝚁𝚃 10

Νόμιζα πως ήσουν διαφορετικός από όλους τους άλλους.
Φαινόταν πως δεν τον ένοιαζε η εμφάνιση μου.
Δεν ήθελε να με έχει δίπλα του σαν ένα τρόπαιο, όπως
ήθελαν οι άλλοι.
Νόμιζα πως με είχε συμπαθήσει.
Νόμιζα πως τελικά αυτή η κόντρα έχει λήξει μεταξύ μας.
Αλλά όπως είπα νόμιζα.
Εκείνη την μέρα με έκανες να νιώσω ξανά ένα σκουπίδι.
Με έκανες να νιώσω πως δεν αξίζω τίποτα, πως δεν έχω χαρακτήρα.
Κι εκεί που ήμασταν καλά για λίγο, όλα επέστρεψαν στο παλιό καλό καιρό.
Στον καιρό που τσακωνόμασταν.
Τι το ήθελα και σε πλησίασα ξανά εκείνη την μέρα;
Μπορούσα να καθίσω στο τραπέζι με τις δύο παρέες.
Με την παρέα της Αλεξίας και με την παρέα του Μάριου.
Αλλά τα πόδια μου δεν υπάκουσαν για άλλη μια φορά και έτρεξαν αμέσως πίσω σου.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί, τι ήταν αυτό που μου
συνέβαινε; Αν μπορούσα να το καταλάβω τότε δεν θα ένιωθα
ούτε για ένα λεπτό πως έπρεπε να κάνω πίσω. Θα ερχόμουν
κατευθείαν δίπλα σου. Ακόμα κι αν πόνεσα επειδή το έκανα
δεν το μετάνιωσα κι ούτε πρόκειται να το μετανιώσω.

Τον βρήκα να κάθεται πάλι σε εκείνο τον βράχο με την προηγούμενη φορά.
Τον πλησίασα και κάθισα ακριβώς δίπλα του, στο ένα του χέρι κρατούσε ένα ποτήρι με βότκα ενώ στο άλλο κρατούσε ένα τσιγάρο.

Οι εκφράσεις του προσώπου του ήταν άγριες,το γυμνασμένο του στήθος ανεβοκατέβαινε από τα νεύρα και μερικές μικροσκοπικές τούφες από τα μαλλιά του έπεφταν στο πρόσωπο του κάνοντας τον σέξι.

"Γιατί έφυγες έτσι;". Τον ρώτησα και τότε γύρισε να με κοιτάξει με μάτια που πετούσαν φωτιές.

Τρόμαξα σε αυτή του την εικόνα.
Τα καστανά μάτια του είχαν γίνει τόσο σκούρα σε σημείο που με έκαναν να βουρκώσω.

"Τελικά δεν διαφέρεις και πολύ από όλες τις άλλες". Ήταν το πρώτο που είπε και ένωσα κάτι μέσα μου να σπάει. Αλλά πριν προλάβω να απαντήσω συνέχισε: "Έλεγες πως δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, όμως τελικά είσαι ακριβώς όπως είχα φανταστεί. Είσαι φαντασμένη και ψωνάρα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να τραβάς τα βλέμματα με το ντύσιμο σου και στην πραγματικότητα δεν αξίζεις μία σαν χαρακτήρας!!".

Άφησα τα δάκρυα μου ελεύθερα, όσο κι αν προσπαθούσα να μην κλάψω μπροστά του δεν άντεξα. Γιατί όλα αυτά που μου είπε, τα έλεγαν όλοι τους. Έλεγαν πως θέλω να τραβάω τα βλέμματα και πως δεν αξίζω μία σαν χαρακτήρας. Μετά από καιρό δεν με ένοιαζαν τα λόγια τους όμως τώρα που τα άκουσα από εκείνον νιώθω απαίσια, δεν ξέρω γιατί με ένοιαζαν τόσο τα λόγια του, τον ήξερα λίγο, πολύ λίγο αλλά για κάποιο λόγο έδινα σημασία σε όσα κι αν μου έλεγε. Αγαπώ τον εαυτό μου και δεν θέλω να πληγώνομαι αλλά εκείνος με πλήγωνε με τα λόγια του ξανά και ξανά.