13082022
☆
"Açıklamak zorunda değilsin. Ama mutlu anılarını saklamalısın."
Changmin ona uzattığı çıkartılmış fotoğraflarını parmakları arasında gezindirirken gülümsedi.
"Gençliğimin kıymetli anıları değil mi?"
"Öyle. Gençliğimiz özeldir. Ne olursa olsun."
Changmin Juyeon'un dosyasını kontrol etmiş olmalıydı fakat ne şaşırmıştı nede soru yağmuruna tutmuştu onu.
Yağmur deli gibi yağarken iki genç öylece oturmuş dışarıyı izliyorlardı.
Changmin tanıştığı kimseye benzememekle birlikte gerçekten yanında olduğunu hissettiren tuhaf biriydi.
"Bir zamanlar mutlu anılarımın parçasıydı."
Güldü. Sessizlik düğümlenmiş dilini çözmüştü sanki. Changmin rahatsız etmeden kafasıyla onaylamıştı Chanhee'yi. Gözleri hala yağan yağmurdaydı.
Bacaklarını kendine doğru çekerken kafasını geriye doğru yasladı.
"Özgür ruhum sevgimi sığdıramadı hiçbir yere. İnsanlar tarafından yargılandı seçimlerim."
Changmin derince bir nefes aldı. Chanhee anlatmaya devam etti.
"Aslında ailemden böyle gördüm. Hiçbir şeyi yadırgamazdık. Herkes insandı ve iyi oldukları sürece seçimleri onları ilgilendirirdi. Özgürlükleri özgürlüğümüzü kısıtlamadığı sürece herkese samimiyetle yaklaşırdık."
"Normal olan sizsiniz Chanhee. Yadırganması gerekenler değil."
Changmin'in cümleleri gerçek gibi gelmiyordu. Söylediklerinde samimi oluşu Chanhee'nin gözlerinin dolmasına dahi neden olmuştu. Normal olduklarını söyleyen belkide ikinci kişiydi.
"Ne olursa olsun gitmek istemedim hiçbir yere. Mutlu anılarımı paylaştığım ruhun uzağımda olmasını istemedim."
O zamanları düşününce, ne yaşarsa yaşasın Juyeon varken hepsi geçebiliyordu. Zorbalık görmek, dayak yemek... sorun gibi gelmiyrodu bile. Ailesiyle ilk kavgasının bu konu yüzünden olacağını asla düşünmezdi. İnsanlar ne zamandan beri bu kadar zarar veriyordu ki ailesi endişeyle buna son vermesini istemişti ondan?
Juyeon'u düşündü...
"Gençlerin ve çocukların merhameti yoktur teorisini bilir misin?"
Sorduğu soruyla kafasını kaldırırken Changmin kafasını gence çevirip çatmıştı kaşlarını.
"Küçük bir çocuğun acıma duymadan böceği ezmesi gibi mi?"
Onaylamıştı arkadaşını.
"Empati duygularının pek gelişmediği zamanlar oluyor herhalde."
Changmin omuz silkti. Çevresine göre uslu ve oldukça merhametli bir çocuktu. Chanhee'nin de öyle olduğunu düşünüyordu. Her şey eğitim değil miydi?
"İlk gençliklerini yaşayan gençlerin duyguları peki? Her şeyin zirveyi gördüğü o yıllar..."
Chanhee bilmiyordu.
"Acımasız olduğumu hatırlıyorum. Şimdi daha düşünceli bir genç olsam bile, sinirlendiğimde kendimi dizginlemek zor olurdu."
"Sanırım bu teoriye yarı yarıya katılabilirim. Dünyadaki zorba gençlerin ve çocukların sayısı üzücü bir şekilde artıyor."
Hak verdi. Zamanında çok sorun etmesede kurduğu normal cümlelerin dahi yanlış anlaşıldığı zamanlar olurdu. Anlattıkça yorulduğunu hissetti. Düşündükçe birer birer yandı canı. Juyeon artık diye miydi bu hissettikleri. Çünkü Juyeon varken hiçbir şey sorun değildi.
"Neredeyse ölümden dönüyordum. Aslında her şey o gün bitti. Anı biriktirmeyi o gün bıraktım. Ailemle ilk defa tartıştım ve Juyeon..."
Güldü.
"O günden sonra benimle konuşmadı. Yüzüme bakmadı ve en sonunda ailemle birlikte taşındık."
"Kırgın olmalısın."
"Onu durdurmadım. Konuşmaya çalışmadım. Sessizce bitti her şey. Birden yabancılaştı tüm ruhuyla. Bir yıl boyunca ne sesini duydum ne de yüzünü gördüm..."
"Burada yaşamıyor. Kevin adında bir dostu var. Ne zaman Bay Sohn'a uğramak istese dostunda kalır bir süre. Buraya sık sık uğrasada-"
"Ondan rahatsız olmam."
Güldü Changmin. Yağmur artık yerini yalnzıca rüzgara bırakmıştı. Chanhee'de gülmüştü kurduğu cümleye.
Öyle davranmış olasada, Juyeon'un yüzünü görebildiği için mutluydu. Ruhu hala çok kıymetliydi. Gülümsemesi ve gözleri hala Chanhee'nin en büyük zaafıydı.
"Zamana takılmamak lazım. O zamanın iki genç ruhu birbirlerine zarar vermemek adına uzaklaşmışlar yalnızca."
Sessizce onaylamıştı Changmin'i. Zamana takılmamak lazımdı. Oturduğu sandalyeden kalkarken hafifçe esnedi. Saatini kontrol etti.
"Bay Sohn'un filmlerinin hepsini yıkadık mı?"
☆
14082022
Syglr
Svglr
